Zeno Clash 2

Witamy ponownie w dziwnych realiach Zenozoiku! Jeżeli poprzednie zdanie szło zrozumieć w porywach połowicznie, to odsyłam do pierwszej części gry. Znaczy, nie jest to jakiś wymóg, bo w ramach tutorialu mamy możliwość odsłuchania dziejów Ghata - opisanych z jego perspektywy w trakcie wspominków nauk Metamoka czyli swego dawnego mistrza, u którego ćwiczył się w bijatyce. I jest to tytuł, gdzie lepiej jednak tego elementu gry nie pomijać, bo tu nauczymy się zarówno zwykłych jak i zaawansowanych technik walki. Także: jeżeli nie znasz poprzedniej części, to trudno, ale fajnie jednak przeżyć te wydarzenia na własnej skórze niż zdać się na retrospekcję - szczególnie, że tytuł jest krótki, tak kilku-wieczorowy.
Ciężko będzie wspomnieć coś o fabule bez zdradzania zbyt wiele z poprzedniej części. Zaczynamy jakiś czas po wydarzeniach z części poprzedniej. Przyprowadzony przez nas Golem sprawuje władzę nad Halstedomem, rodzina Ojczymatki się rozpadła: większość naszego rodzeństwa wyruszyła do swoich biologicznych rodziców. Pozostaliśmy tylko my i siostra Rimat. I nie jesteśmy zadowoleni z samozwańczych rządów Golema. A wtedy w ruch idą pięści. Tak się zacznie wyprawa, gdzie wejdziemy w specyficzny sojusz z tajemniczym osobnikiem - da nam pewne gadżety, wyruszymy na poszukiwanie sposobu pokonania uzurpatora i pomożemy pokręconym mieszkańcom tego świata w realizacji ich celów. Spotkamy wiele postaci z poprzedniej części, a przy okazji poznamy nowe. Szczegóły zostawię - bo to lepiej doznać samodzielnie niż z trzeciej ręki. Tym razem struktura scenariusza jest linearna, acz mamy większą swobodę poruszania się po świecie - choć dostęp do części obszarów będzie wymagać kolejnych gadżetów. Postacie są złożone i w trakcie gry czasami niełatwo będzie umieścić je w czarno-białym spektrum moralności czy racjonalności. Będzie pokręcone, będzie akcja, będzie zaskoczenie i będzie kumulacja wiedzy o tej groteskowo-absurdalnej krainie!
No właśnie, możemy wędrować gdzie chcemy - czy raczej na ile możemy w obecnym ekwipunkiem - z którego każdy element można też wykorzystać w walce. O ile machanie łańcuchem jest względnie oczywiste, to już bardziej skomplikowane narzędzia jak przykładowo magiczna bransoleta wymagają ciut więcej finezji. Ha, mało tego - wędrówka może też służyć realizacji zadań zlecanych przez mieszkańców - a to wklepać komuś, a to poszukać motyli czy... wklepać komuś! Większość zadań wymaga na pewnym etapie konfrontacji. Do tego możemy mieć towarzyszy, którzy stanowią dodatkowe zbrojne ramię w co ważniejszych potyczkach. Jednym z nich jest Rimat, a resztę sobie dokoptujemy wykonując dla nich zadania i... mając odpowiednio wysoki poziom charyzmy.
Tak, w tej części wprowadzono elementy RPG czyli mamy wspomnianą charyzmę, mamy też siłę (zwiększa obrażenia zadawane w walce bezpośredniej), żywotność (pozwala przyjąć więcej ciosów zanim polegniemy) i wytrzymałość (niezbędna w specjalnych manewrach, bieganiu czy pracy z gadżetami). O tym co rozwijamy decydujemy sami, a kiedy - o tym decydują punkty doświadczenia. Tyle że nie rosną one na drzewach, acz blisko: zdobywamy je aktywując poukrywane totemy. Bez znaczenia jest ilość i jakość pokonanych przeciwników, bo nie daje nam to doświadczenia wcale.
Za to walka jest nadal w pytkę! Bijatyka w trybie pierwszoosobowym to nadal niesamowicie oryginalny koncept. Możemy wyprowadzać serię ciosów, chwytać ogłuszonych przeciwników (bić ich dalej, grzmotnąć nimi o podłoże albo wrzucić w innych wrogów), używać broni do walki wręcz (niszczy się!), strzelać z groteskowej broni (kończy się amunicja i zostaje już wtedy okładanie kolbą po ryju) czy użyć jednego z czterech gadżetów. Te poza zastosowaniem w starciach, służą również do rozwiązywania zagadek środowiskowych - tak na poziomie sprawiającym trudność jaskiniowcom. Walczyć przyjdzie nam często, a im dalej w fabularny las, tym antagonistyczne drzewa robią się twardsze i mocniej oddają. I bywają zasiane gęsto - czyli z przewagą liczebną wobec nas. I powody walki czasami bywają niedorzeczne, ale to wbrew pozorom zaleta - dobrze oddają klimat tego uniwersum! A, możemy tym razem walczyć z pomocą przyjaciół - grę można przechodzić w trybie współpracy - wtedy druga osoba wciela się w postać wojowniczej Rimat.
Muzyka dobrze oddaje nastój tej dziwnej opowieści i nawet motyw przewodni tytułu nie zmienił się za bardzo. Odgłosy ciosów brzmią jak z dobrych filmów kung-fu (chyba nawet kilka postaci ma jego elementy w swoich ciosach), a rytm pasuje do tempa akcji.
Osiągnięcia są mało skomplikowane. Ot, ukończyć tutorial, odnaleźć to i owo. Jedno wymaga pomocy innego gracza - co zazwyczaj mnie w grach nastawionych na fabułę dla jednego gracza irytuje. Ale zrobienie tego zajmuje mniej niż minutę, więc będę wyrozumiały.
Z wad nadmienić należy lekko drewniane sterowanie. Nie jest może jakoś mocno dotkliwe, acz może niektórych odrzucić. Dla amatorów młócenia łapami zniechęcenie może też stanowić konieczność łapania oddechu przez naszego dzikiego protagonistę, ale z drugiej strony czyni to starcia jakby bardziej realistycznymi - w tak specyficznej rzeczywistości przyda się każdy element pozwalający nam zakotwiczyć się płynniej w rzeczywistości, heh.
Podsumowując: obowiązkowa pozycja dla fanów części poprzedniej - otrzymujemy to samo i jeszcze więcej. Dobrze mogą serię też przyjąć miłośnicy nietypowych gier z którymi miłość bywa trudna. Bywa dziwnie, strasznie, śmiesznie, zwariowanie i z adrenalinowym kopem! Całość do ukończenia w kilka brutalnych weekendów - a za to jak satysfakcjonujących!
ZALETY:
- Kreacja świata
- Czuć trud walki i radość ze zwycięstwa
- Dobry scenariusz gdzie ciężko sklasyfikować moralnie postacie
- Rozbudowanie świata o dodatkowe tło
- Dziwny humor
WADY:
- Trochę szorstkie sterowanie
Osoby, które grałyby w tę grę:
- Frank Dux
- Salvador Dali
- Dominic Toretto
Osoby, które nie grałyby w tę grę:
- Tomasz Hobbes
- Erazm z Rotterdamu
- Nils Bejerot
Więcej moich recenzji na wartym obserwowania kuratorze Recenzje na 100%... osiągnięć .
Publikacja recenzji także na Świecie Recenzji .

Po upływie czterech lat chilijskie studio ACE TEAM zaserwowało nam drugą część swojej debiutanckiej gry pt. ” ZENO CLASH ”. Czy tym razem przysłowiowy sequel będzie piękniejszy, uraczy nas nowymi funkcjami i będzie bardziej rozbudowany jak przyzwyczaiły nas niektóre produkcje np. Darksiders, Uncharted. Według mnie Chilijczycy spisali się na 5 przy tworzeniu ZENO CLASH II. Dla tych co nie mieli do czynienia z ZENO CLASH jest to pierwszoosobowa bijatyka z elementami strzelaniny.
Akcja gry dzieje się tuż po tym jak nasz główny przeciwnik z części FatherMother pierwszej został przez nas pokonany i uwięziony, a władze nad krainą przejął Golem którego poznaliśmy podczas naszej wędrówki w części pierwszej. Jednak plany jego nie bardzo podobają się naszemu głównemu bohaterowi Ghatowi i na walce z nim opiera się początek fabuła. Fabuła jest bardzo rozbudowana i skończenie gry na poziomie łatwym zajmie nam około 10 godz. ( ZENO CLASH zajmował 4 godz. ) Podczas przygody dowiemy się iż nasza nacja Zenzoikowie nie jest jedyną w świecie i jaką rolę pełnią Golemy. Więcej fabuły nie chcę zdradzać ponieważ jest ona bardzo interesująca.
Twórcy zaimplementowali wiele nowości w porównaniu do części pierwszej. Najważniejszą z nowości jest rozwój postaci, którego dokonujemy poprzez odnajdywanie totemów a za punkty możemy rozwijać cztery czynniki : zdrowie – zwiększa pasek zdrowia, siłę – zwiększa moc naszych ciosów, wytrzymałość - zwiększą naszą wytrzymałość i regeneracje szybkości ataku, przywództwo – pozwala nam na rekrutację nowych mocniejszych podwładnych.
Pomocnicy są nowym dodatkiem. Pomagają w trakcie walki. Ich AI jest bardzo dobre, nie przeszkadzają a momentami wręcz pomagają nam na polu walki. Twórcy zaimplementowali również tryb kooperacji dzięki któremu możemy pograć razem ze znajomym co powoduje jeszcze większa frajdę płynącą z rozgrywki. Co do przeciwników nie czekają oni potulnie na swoją kolej pojedynku tylko atakują nas w kupie dlatego walka opiera się na ataku szybkim odskoku bądź bloku.
Zmianie uległ również system ciosów jakimi masakrujemy naszych wrogów. Został on bardzo rozbudowany. Sam grałem na klawiaturze nie wiem czy jest możliwość użycia pada, ale grało się intuicyjnie i bardzo dobrze może z dwa razy przytrafiło mi się iż dany cios mi się nie udał. Dla pomocy w opanowaniu ciosów znajduje się samouczek który uczy nas jak je stosować.
W stosunku do dodatkowego uzbrojenia które możemy użyć podczas walki z przeciwnikami doszło kilka nowości. Poza granatami znanymi z pierwszej części doszedł łańcuch – który pozwala nam zadąć obrażenia wrogom na dalszą odległość i większy promień. Drugą broń to bransoletka która pozwala nam zadawać obrażenia wrogą przy pomocy promieni słonecznych i księżycowych. Jej drugim atrybutem jest otwieranie zablokowanych wrót energetycznych. Trzecią nową i ostatnią bronią jest Ręka Golema, jest to rękawicą która poprzez zaznaczenie dwóch wrogów łączy ich przez chwile promieniem i w tym czasie ciosy zadane jednemu z przeciwników są naliczane dla obu. Drugim trybem tej broni jest możliwość zlikwidowania małych barier które blokują nam drogę do pewnych znajdzie, bądź pomaga nam w uruchomieniu windy w pomniejszych etapach gry.
W najnowszej części twórcy postanowili dodać zadania poboczne dzięki którym możemy zdobyć lepszy sprzęt plus dodatkowe punkty doświadczenia. Nie jest ich za dużo ale są satysfakcjonujące. Do najbardziej zapadających w pamięć należy wspomnieć o zadaniu dla malarza dla którego zbieramy motyle i co jakąś oddaną ich ilość odblokowujemy nowe pomieszczenia z nagrodami, które dodają nam nieskończoną amunicje w broni, bądź szybsza regenerację wytrzymałości. Innymi zadaniami są np. walka z maruderami, zdobycie kluczy i zwiedzanie podziemnych ukrytych krypt, odnalezienie zaginionych pobratymców, obicie komuś twarzy.

talented, brilliant, incredible, amazing, show stopping, spectacular, never the same, totally unique, completely not ever been done before, unafraid to reference or not reference, put it in a blender, shit on it, vomit on it, eat it, give birth to it.

Świetna kontynuacja pierwszej częsći gry, świat stał się nieco bardziej otwarty który jest nadal dziwaczny, świetny system walki, unikatowe postacie które możemy spotkać. Nie pozostaje mi nic wiecej napisać niż poprostu POLECAM i życzyć MIŁEJ GRY :)

Ciekawy surrealistyczny klimat, ciekawa mechanika głównie opierająca się na walce wręcz. Dobra odskocznia od zwykłych gier.

Elegancka Gra 8.5/10 :)
Plusy:
+ Co-Op
+ Intrygujące postacie
+ Oryginalny system walki
+ Oprawa graficzna i muzyczna
+ Fantastycznie wykreowany świat

Gra bardzo dobra. Grafika prezentuje się naprawdę świetnie, masa miejsc w których można zrobić screena, świetny i przede wszystkim oryginalny klimat.Ścieżka dźwiękowa co prawda tylko w czasie walk, ale pasująca do nich, nie mam zażutów. System walki jest dobry, choć trochę za mało kombinacji ciosów. Strzelanie z broni i wykopywanie przeciwników poza mapę dawało naprawde dużo frajdy. Zapewne powrócę jeszcze do tej gry, żeby ją nadrobić. Fabuła jest momentami zawiła, ale bardzo ciekawa. Archivmenty same się zbierają, pod koniec gry zostało mi ich tylko 5. Gorąco polecam.