X-Morph: Defense

cud miód i orzeszki. przeszłem te gre 3 razy. destrukcja otoczenia niszczenie budynków wykorzystywanie budynków do tworzenia barykad czy budowanie na nich haubic żeby zwiększyć dystans ostrzału.
najwięcej fanu daje granie na największym poziomie trudności. trzeba wtedy planować i działać taktycznie. gdzie postawić wieżyczki i dobrze wszystko rozplanować.
najlepszy tower defence o byciu najeźdźcą z kosmosu w jaki grałem, nawet jeśli gra ma już 7 lat daje więcej fanu niż wszystkie obecne produkcje w gatunki TD nie mają takiego fanu jak ta gra.

Kolorowy i grywalny tower defence. Do tego latasz i szczelasz małym stateczkiem.
Bardzo nienagannie zrobiona gra, ale przy dłuższym posiedzeniu się nudzi.

Wiecie co przychodzi mi do głowy, gdy myślę o tej grze? Te wszystkie telewizyjno-serialowe przykłady konsolowych zabawek zbuntowanych dzieciaków, które mają za zadanie ukazać wirtualną rozrywkę jako coś absolutnie prostackiego, deprawującego i niewłaściwego. Wielkie czcionki, kierowanie złymi kosmitami, niszczenie wszystkiego co się da, setki pocisków wirujących wszędzie wokół, a to wszystko w atmosferze szaleńczo wibrującego kontrolera i nieustającego dźwięku wybuchów. Nie wiem czy takie porównanie do Was trafia, ale grając w tę pozycję naprawdę czułem się niczym wściekły nastolatek, który wszystkie swoje frustracje postanowił wylać w formie destrukcyjnej rozwałki, której sensu oczywiście starsi zupełnie nie pojmują.
Bogiem a prawdą jednak, ja też nie do końca go rozumiem. To znaczy, okej, nie jestem może najwłaściwszą osobą do prawienia tutaj morałów czy zgrywania eksperta, bowiem o ile gatunki takie jak tower defense, hell bullet oraz generalnie shootery wszelkiego typu w pełni toleruję w ich naturalnej, solowej formie, tak miks tego wszystkiego utopiony w tematyce sci-fi powoduje już u mnie pewien zgrzyt; to nawet nie tak, że ktoś coś pokręcił przy projektowaniu albo dopatrzyłem się jakichś szczególnych nieprawidłowości, bynajmniej. Po prostu od samego początku nie mogłem pozbyć się dziwnego, niewygodnego przeczucia, że pomimo bardzo wielu kreatywnych elementów i prób skupienia się na wielu aspektach prezentowanego gameplayu, ostatecznie wszystko sprowadza się głównie do nieco bezmózgiej młócki, która jednak ze względu na elementy ekonomiczne wcale do końca taka bezmyślna nie jest - ot, taki oksymoron.
Generalnie trudno jest tutaj komukolwiek, cokolowiek zarzucić: przybieramy postać myśliwca obcej cywilizacji, która lądując w różnych częściach globu próbuje przejąć kontrolę nad obszarem, odpierając kolejne fale nacierających ze wszystkich wojskowych. Dostajemy więc olbrzymi rdzeń pełniący rolę bazy, defensywne wieżyczki które musimy mądrze rozmieścić, by jak najbardziej utrudnić przeciwnikowi dotarcie do naszego epicentrum, a także lasery oraz rakiety, którymi możemy w czasie rzeczywistym naparzać dowolne cele w obrębie oferowanej nam mapy. I to wszystko jest całkiem fajne - możliwość tworzenia blokad pomiędzy naszymi wieżami celem zmiany toru oponentów, rozwijanie dostępnej technologii, sporadyczni bossowie, linia fabularna, możliwe do zniszczenia elementy otoczenia… No nie mogę powiedzieć, że ktoś się nie postarał.
Pomimo jednak tych wszystkich zalet, czułem że nie spełniamy się do końca w żadnej z oferowanych materii. Taktyczna obrona jest fajna, ale siła naszego statku wpływa na warunki bitwy tak mocno, że często rozmieszczenie schodziło trochę na drugi plan. Z drugiej strony, wiele przeciwnych oddziałów wymagało bardzo specyficznego podejścia do układu sił, co znowu prowadziło do lekkiej bezużyteczności naszego protegowanego i frustrowało bezowocnym pruciem amunicją w trakcie rundy. No i do tego ta wszechogarniająca monotematyczność, która choć rozrywana od czasu do czasu przez specjalne oddziały, oryginalne układy urbanistyki czy dynamicznie zmieniające się warunki, nadal polega po prostu na żmudnym nawalaniu do wszystkiego, co pojawi się w zasięgu wzroku.
O ile nad samymi teksturami może nie będziemy szczególnie piać z zachwytu, to zdecydowanie trzeba przyznać, że efekty specjalne robią robotę. Różnorodna kolorystyka, wszechobecny ogień oraz napalm, a także multum różnych odblasków, odbić, rozmyć czy natężenia wydarzeń na ekranie naprawdę potrafi zrobić wrażenie, szczególnie na młodszym odbiorcy jak mniemam. Miło też usłyszeć trochę głosów podkładanych pod wrogich oficerów czy nadzorującego nasze działania dowódcę, dodających wszystkiemu znacznej organiczności, która choć nie przejawia się jakimś niezwykłym kunsztem opowiadanej historii, to jednak trzyma się jakiegoś wzorca i stara budować klimat realnego zagrożenie stwarzanego przez nasza inwazję.
Finalnie było to dla mnie jak zakup ulubionego miksu pralinek i zjedzenie tych, które ze wszystkiego smakują mi najmniej - nie jest to przyjemność per se, ale hej, to nadal bardzo dobre słodycze, a w dodatku ktoś je musi lubić, skoro nieustannie je produkują, prawda? Zatem pomimo pewnej dawki zmęczenia materiałem, które towarzyszyło mi niemal od początku, trudno jest mi wypowiadać się o tym tytule w jakimś szczególnie niesympatycznym tonie; jestem przekonany, iż dla niejednej osoby będzie to wprost idealna pozycja by od czasu do czasu dać szansę swoim zdolnościom strategicznym, zręcznościowym czy strzeleckim, a zblendowanie tak wielu nieoczywistych gatunków jawić się będzie jako niewątpliwy atut, nie wada. Ja jednak mimo wszystko pozostanę przy trochę innej opcji z X-em w nazwie oraz kosmitami w roli głównej, gdyż w tym wypadku to po prostu nie jest mój rodzaj zabawy - ale może Wasz będzie!

Jak ktoś lubi tower defence to polecam. Dla reszty będzie zbyt powtarzalna :D

Polecam