Thief

Polecam te grę wszystkim chętnym, którzy chcą zakosztować złodziejskiego życia. Mnóstwo skradania, kradzieży kieszonkowych, szperania po szafkach, kradzieże obrazów, znajdowanie skrytek itd. Są oprócz ścieżki głównej dodatkowe złodziejskie misje od różnych zleceniodawców. Jak ktoś lubi taki styl to gorąco polecam. Ja grałam w te grę już 3 razy na konsoli ps3 daaawno temu, ale kiedy zobaczyłam , że jest dostępna na steam, nie mogłam się powstrzymać i kupiłam tez na steam. Okazało się, że są miejsca, których grając na konsoli nie odwiedziłam , więc mam niezłą frajdę.

Mimo ładnej oprawy graficznej i dobrego wykonania animacji oraz niepowtarzalnego klimatu, to pod względem prowadzenia historii oraz powtarzalności mechanik to w mojej ocenie gra jest przeciętna ale dalej warta uwagi ja niestety nie miałem ochoty robić jej na 100% 5/10.

Po kolejnym Złodziejaszku spodziewałem się czegoś więcej, niż mało porywającej fabuły i to jeszcze z lekko rozczarowującym zakończeniem. Trudno. Na szczęście gra jako skradanka może być (szału nie ma, ale ujdzie), a miasto, czyli miejsce akcji, ma klimat i stąd ostatecznie moja pozytywna rekomendacja.

it's like dishonored but with out magic and sword It's fun if you like to hide but ai Is preaty much blind if you stay in shadow and crough but can see you from kilometers away if your in light game is fun and it makes you make your own routes

Gra super w szczególności dla osób, które lubią skradanki. Fabuła jest super i szkoda trochę, że się tak kończy, ale polecam bardzo

Thief
16 lat, dokładnie tyle minęło od wydania pierwszej odsłony Thief do recenzowanej dzisiaj części, gry kultowej i przełomowej z gatunku skradanek. Thiefa dobrze kojarzonego przez pecetowców, którzy chłonęli gęsty klimat, filmową narrację i dobrze podaną esencję skradania w średniowiecznym sosie otaczających, zimnych murów, pochodni rozświetlających mrok, zabawnych rozmówek strażników i otoczki upiornych fragmentów, które za dzieciaka śniły się po nocach. Dopiero trzecia część przełamała pc-towego exclusive’a debiutując na Xboxie. Gdy wydawało się, że nic nie ruszy się w tym temacie, Square-Enix postanowił wskrzesić legendę. Garrett powrócił, a czy zebrane przez niego kosztowności z naszego portfela sprawią radość, czy smutek? Zaraz się okaże.
Rebooty dawnych serii wiążą ze sobą ryzyko kompletnie zmienionej mechaniki rozgrywki, zwłaszcza jeśli jest mowa o kilkunastu latach przerwy. Gracze z jednej strony byli spokojni, lecz pełni obawy, czy na pewno dostaną świetną jak za dawnych czasów przygodę. Jak na zupełnie nową odsłonę z początku historia wydaje się ciekawa, intrygująca, z lekką nutką tajemniczości po kilku rozdziałach. Powrót przywódcy Barona, który nakłada nowe prawa sprawiają zamęt i opustoszenie ludzi w mieście pełnym chorób i skrajnej nędzy. Godzina policyjna, masowe egzekucje i korupcja wśród stróżów prawa to tylko początek niezdrowego traktowania mieszkańców. W całym tym bałaganie pojawia się on, Garrett, który wraz z uczennicą Erin postanawia obrabować kilka miejsc, odkrywając przypadkowo tajemnicze zajście. Pech chciał, że dochodzi do tragicznego wypadku, z którego dziewczyna ginie, a bohater dostaje amnezji budząc się rok później. Chcąc dowiedzieć się niewyjaśnionych zdarzeń rusza w pogoń za odpowiedziami, które kryją nie jeden sekret. To, co dobrze pamiętają fani klasycznego Thiefa, to odpowiednio dobrze zrealizowany poziom trudności, gdzie poszczególne utrudnienia wiązały się nie tylko z większymi obrażeniami zadawanymi przez przeciwników i odpowiednią ilością zebranego złota, ale co najciekawsze dodatkowymi zadaniami. Eidos Montreal połowicznie wychodzi obronną ręką z początkowym wyborem ów poziomu. Z jednej strony mamy sporo opcji, które mogą utrudnić rozgrywkę, jak wyłączenie trybu podświetlenia przedmiotów, brak celownika przy strzelaniu, czy droższe przedmioty do kupienia w sklepiku. Z drugiej strony — brak dodatkowych zadań i ilości skradzionych kosztowności mogą dziwić. Co prawda przy odpowiednim ustawieniu wszystko jest bardzo bliskie mechanice dawnych serii, jednak jest to trochę złudne wrażenie, spowodowane ograniczeniami, o których wspomnę dalej.
Po rozpoczęciu gry, pierwszą rzucającą się w oczy kwestią jest oczywiście sam Garrett, a dokładnie wystająca z boku ekranu para rąk. To jak bohater wycina płótno obrazu lub otwiera wytrychem skrzynie niebezpiecznie blisko zbliża się do poezji. Dawno nie było tak dopracowanych animacji. A co te sprawne rączki potrafią? Przede wszystkim szybko zabierać sakiewki z walutą od strażników, otwierać wytrychem drzwi, jak również podlewać konewką kwiatki (suchar). Element skradania jest odpowiednio dopracowany, intuicyjny, wręcz namacalnie integrujemy się z głównym bohaterem czując ten fachowy zmysł skradania i okradania. Przy wyższym poziomie trudności nie ma momentów na zastanawianie… szybkie susy, błyskawiczne użycie wytrychu, przeskakiwanie między zasłonami, wykiwanie strażników rzucając butelkę w róg. Bo trzeba powiedzieć, że inteligencja wrogów może zaskoczyć w zależności od sytuacji. Strażnicy reagują na zmiany w otoczeniu zapalając zgaszoną przez ciebie świeczkę, spostrzegając otwarte drzwi a nawet odchyloną szklaną pokrywę. Słyszą bieg z daleka, potrafią wykryć bohatera schowanego w szafie, a niekiedy widzą sylwetkę schowaną w cieniu. Na tym jednak kończą się miłe słowa. Podczas ucieczki inteligencja jest tak zaprogramowana, że nie ważne jak dobrze się ukryjemy w ciemnym odludziu, wbiegając ile sił w nogach, to i tak mając daleko w tyle wrogów, wiedzą dokładnie w którym pomieszczeniu jesteśmy. Najlepszy przykładem jest chowanie się do szafy, kiedy gonitwa kilku strażników może skończyć się komicznym przeszukiwaniem terenu wokół mebla, kiedy my heheszkujemy schowani w meblu. Bo śmiesznie wygląda jak kilku gamoni szuka protagonistę stojąc metr od szafy. Z cyklu niewykorzystanego potencjału, warto pocmokać na brak reakcji patrolujących strażników na rozświetlonego bohatera przez błysk pioruna.
(...)
TO JEST FRAGMENT RECENZJI, RESZTĘ PRZECZYTACIE NA

Super.Dla mnie najlepsza gra komputerowa