The Messenger

Świetna gra, lecz żeby czerpać z niej przyjemność trzeba dużo tolerancji dla backtrackingu. Te same korytarze przechodzi się kilka lub kilkanaście razy. Ukończenie zajęło mi 24h więc sporo, dużo więcej niż zakładałem. Gra wygląda i brzmi świetnie, sterowanie jest precyzyjne i responsywne. Czysta przyjemność dla fanów gatunku.

Ależ to jest dobra gra!
Czysta przyjemność z rozgrywki.
Piękna muzyka.
Piękna oprawa graficzna.
Przyjemna rozgrywka.
Świetnie napisana.
Wszystko się zgadza.

Gre ukończyłem na PS5, teraz kiedy mam PC zakupiłem ponownie na steam. Uwielbiam takie gry, choć podstawka jest trochę za łatwa, dodatek Picnic Panic stanowił dla mnie lekkie wyzwanie.
Na plus oprawa graficzna w stylu retro pixel art. Napewno do plusów dodam muzyke która jest świetna! Gra warta swojej ceny nawet gdy nie ma przeceny! Ląduje w mojej topce zaraz obok Axiom Verge.

The Messenger zachwycił mnie świetnym retro stylem graficznym oraz pełnymi humoru dialogami. Szkoda tylko, że ten zachwyt nie utrzymał się do samego końca.
Jest to gra platformowa, która trochę kreuje się na metroidvanię… co ma sens, ale nie do końca. Żeby jednak wyjaśnić, o co mi chodzi, muszę wspomnieć o tym, że ta gra podzielona jest na dwa etapy.
Pierwszy etap jest czymś w rodzaju wprowadzenia do rozgrywki. Przemieszczamy się z jednej lokacji do drugiej i stopniowo zdobywamy nowe ulepszenia, które ułatwiają walkę oraz eksplorację. Nie możemy się wracać, jest to etap liniowy, ale nie sprawia to żadnych problemów. Elementy platformowe są w porządku, a na końcu każdego etapu czeka na nas boss. Walki z nimi z początku wydają się dosyć trudne, ale szybko łapiemy rytm i okazuje się, że nie jest tak źle. Ot, taki przyjemny poziom trudności, który zbytnio nie frustruje, ale jednak wymaga kilku podejść. W końcu przechodzimy ostatnią lokację, wykonujemy cel z początku gry i… koniec? Nie, zaczynamy od nowa – w pewnym sensie.
Dopiero od tego momentu zaczyna się ta metroidvania, o której wspominałem na początku. Odblokowujemy mapę oraz możliwość swobodnego poruszania się między lokacjami. Brzmi fajnie? No, to tylko tak brzmi. Teraz naszym celem jest zebrać kilka przedmiotów ukrytych w różnych lokacjach. Zdobyte poprzednio umiejętności (oraz nowa mechanika) pozwalają nam dostać się do wcześniej niedostępnych miejsc, co odblokowuje sporo nowych lokacji. Nic z tego nie sprawia już jednak takiej przyjemności. Poprzedni etap był przeładowany akcją, a teraz, po prostu, nic się nie dzieje. Jedynym wyzwaniem stają się coraz trudniejsze elementy platformowe, co jednak zaczyna irytować, gdy okazuje się, że jedna skucha cofa nas o kilka plansz. Jest też mnóstwo, MNÓSTWO wracania się do wcześniejszych lokacji, czasem nawet po kilka razy, co szybko zaczyna męczyć. No i nie ma już prawie wcale walk z bossami, a – nie oszukując – to one dawały najwięcej satysfakcji. Co jednak najgorsze – ta część rozgrywki trwa kilka razy dłużej niż cudowny początek.
The Messenger jest na pewno grą wartą sprawdzenia, chociaż jest mi okropnie przykro przez to, o ile gorsza staje się ta gra z każdą kolejną rozegraną godziną. Pierwszy etap gry to naprawdę mocne 9/10, za to późniejsza część to już ledwo 4/10. Ale nie będę z tego robił żadnej średniej – to nie ma sensu. Sens za to ma, jak najbardziej, zakończenie gry po pierwszym etapie. Trochę żałuję, że sam tak nie zrobiłem, ale kto by wiedział? I właśnie wyłącznie ze względu na ten początek zostawiam pozytywną ocenę.

Pierwszy poziom w grze "myślę sobie , ale fajna prosta platformowa gra" ...
Po 6 godzinach i kilku poziomach przypomniały mi się dark soulsy ...
... ehe zapraszam śmiałków ... pozytywna produkcja :).

Kupiłem tę grę tylko dlatego, że była tania w pakiecie z Sea of stars, ale bawiłem się wyśmienicie.
Super humor, solidna platformówka z dobrymi mechanizmami.

great soundtrack, very crisp movement but god i hate glacial peak and tower of time