Tales of Vesperia: Definitive Edition

Jedna z najlepszych jak nie najlepsza ścieżka dźwiękowa jakie powstały kiedykolwiek 10/10

Terca Lumireis
Ludzie zamieszkujący planetę używają urządzeń zwanych Blastia. Są wykorzystywane w codziennym życiu, do zasilania maszyn, korzystania z magii czy na polu bitwy. Naszego bohatera poznajemy, kiedy jakiś nikczemnik kradnie Blastię stabilizującą przepływ wody w jego dzielnicy w stolicy Zaphias. I tu jesteśmy szybko wrzuceni w wir wydarzeń.
Brave Vesperia
Jestem zachwycony głównym bohaterem. Wychowany w uboższej dzielnicy Yuri Lowell to protagonista, którego chciałbym mieć w każdym jrpgu. Trochę zawadiacki, pewny siebie, z humorem, kiedy trzeba wspiera kompanów, ale i nie oszczędza im drobnych złośliwości. Nie recytuje patetycznych przemów o potędze przyjaźni, nie dostaje krwotoku z nosa na widok większego dekoltu a nawet potrafi pobrudzić sobie ręce. Po akcji z Ragou zbierałem szczękę z podłogi. Jednocześnie jest wewnętrznie skonfliktowany i w imię własnych przekonań nie zawsze działa zgodnie z prawem. I znak rozpoznawczy - sposób, w jaki dobywa miecza. Ostatni taki bohater to... Cloud przychodzi mi do głowy, ale to było ponad 20 lat temu więc to raczej przez okulary nostalgii.
Estellise pochodzi z przeciwnego bieguna środowiskowego. Jest urocza, naiwna, dobra i... co krok zaskakuje. Razem z Ritą wypadają najbardziej sztampowo na tle reszty, ale ich przemiany są widoczne. Pozostali członkowie to już same perełki - każda z nich ma coś z typowej jrpgowej drużyny, ale tylko powierzchownie. Ich historie, motywacje a nawet podejście do roli, którą się rzekomo spełnia, to świadome wyłamywanie się z kanonów. Pies Repede, używający broni jako pełnoprawny członek drużyny, ze swoimi upodobaniami. Przyjaciel z dzieciństwa Flynn, który jest chodzącym ideałem i ciężko było mi go polubić na początku, okazuje się nie taki jak go malują. Ma swoją własną drogę. Karol, tchórzliwy chłopak próbujący szczęścia w każdej możliwej gildii. Jego relacja z Yurim, wewnętrzne wątpliwości i pokonywanie samego siebie na naszych oczach to coś wspaniałego. Judith, która łamie chyba wszystkie możliwe schematy, jakie Japończycy sami sobie narzucili. Jest jednocześnie ciepła, pewna siebie, bezpośrednia i prowokacyjna i wydaje się przy tym absolutnie szczera, ale też powoli odsłania karty. Raven to podejrzane pudełko niespodzianek i zwrotów akcji. Ale Patty... to jest majstersztyk. Kiedy zobaczyłem ją pierwszy raz, potraktowałem jako element stricte komediowy - nic bardziej mylnego. Sympatyczna i pełna tajemnic, a co ważne - nie jest irytująca.
Świat gry jest po prostu spójny - gildie, imperium, polityka, sukcesja, intrygi, frakcje - to wszystko tu jest i ładnie się spina. Postacie drugoplanowe dostały interesujące zarysy i nie są takie, jakimi się wydają na pierwszy rzut oka. Warto to odkryć na własną rękę, gdyż nie są całkowicie ujawnione podczas głównej osi fabularnej.
Evolved Flex-Range Linear Motion Battle System
Walki odbywają się na trójwymiarowej arenie. Są dynamiczne i pełne niuansów. Mamy podstawowy atak w trzech wersjach, Artes podzielone na kilka grup i możliwość łączenia tego w combosy. Do tego system Fatal Strike, Burst Artes i najpotężniejsze Mystic Artes. Początki mogą być trudne, zwłaszcza kiedy kilku wrogów zacznie nas skutecznie staggerować to nasz pasek zdrowia zaczyna szybko znikać. Wszystko to jednak rozbija się o wprawę i odpowiedni dobór umiejętności.
Crafting jest prosty ale satysfakcjonujący. Zbieramy materiały z wrogów lub z punktów porozrzucanych po świecie. Jegomość nieopodal sklepów podpowiada czego i gdzie szukać. Kreatury utrudniające nam podróże zmieniają się w zależności od pory dnia i pogody. Czasem trzeba się zapuścić do lochu w nocy, aby znaleźć interesującego nas stworka.
Child of the Full Moon
Całość to połączenie baśni i anime. Może dziś nie robi już takiego wrażenia, ale to wszystko nadal prezentuje się ślicznie. Zwłaszcza lokacje. Odbicia na podłodze w zamku, las w deszczu, spadające płatki w Halure, nawiedzony statek, korytarze w Aer Krene, wszystko jest klimatyczne. Postacie są zaprojektowane prosto, ale ładnie. Kamera w lokacjach jest ustawiona na stałe, ale jej podążanie za naszą postacią jest zaprojektowane dla każdej lokacji osobno i zasługuje na medal - pomieszczenie w City of The Waning Moon to hit! To jak połączenie stałych kadrów znanych z Resident Evil z jazdą kamery. Kiedy po wielu godzinach wróciłem do zamku i odwiedziłem pokoje w czasie deszczu, nie mogłem wyjść z podziwu dla tej dbałości o szczegóły.
I'm King Kaboom!
Efekty dźwiękowe są dobrze dobrane. Kroki szybkie i wolne brzmią inaczej, na każdej powierzchni po swojemu, od razu słychać też jak porusza się Repede. Najbardziej zdziwiły mnie odgłosy deptania po windach w Tarquaronie, super. Podczas walki klarownie słychać czy wszedł jeden hit czy kilka przez blok czy bezpośrednio.
Motoi Sakuraba to jakość sama w sobie. Muzyka ma wyjątkowy klimat, przypomina mi lata 90-te z tej dobrej strony. Motywy są nastrojowe i pasują idealnie. Ciekawy zabieg, kiedy zaczyna się jakieś ważne wydarzenie fabularne a motyw przewodni pojawia się delikatnym i powolnym fade-inem, rozkręcając się w kluczowym momencie. Proste i genialne. Angielski dubbing jest bardzo dobry, kilka kwestii zapadło mi w pamięć. Ale...
W wersji Definitive Edition na PC miałem kilka zgrzytów dźwiękowych. Musiałem ściszyć efekty w ustawieniach gry, bo przy 90% robiły się lekko przesterowane, zwłaszcza w menu. Niektóre dialogi podczas skitów miały nieprzyjemnie syczącą górę, szczególnie u pań. Kulminacją była walka ze Spiral Draco. Podczas jego multi-wybuchów myślałem, że spadnę ze stołka od ilości basu i przesteru. Być może po części to wina moich monitorów bliskiego pola. Zdarzyło się, że co innego było mówione a co innego napisane, wyłapałem też ze trzy literówki. Wspomnę jeszcze o kontrowersji związanej z angielskim dubbingiem naszego protagonisty. Ja nie zauważyłem, więc czapki z głów.
I wish I could bounce.
Eksploracja jest wciągająca. Co jakiś czas zmienia się to, co w danych lokacjach znajdziemy i czeka nas sporo ukrytych treści. Backtracking jest, ale przyjemny i chętnie odkrywałem stare na nowo. Ponadto czekają nas czynności dodatkowe jak gotowanie, kilka mini-gier, polowanie na rzadkie potwory Giganto i sporo zadań pobocznych. Do tego zapełnianie księgi przedmiotów, księgi potworów czy kolekcjonowanie kostiumów. Jest co maksować. Ukończenie gry bez solucji to pewne przegapienie 1/3 zawartości. Zaczynając New Game+ możemy wydać zebrane w poprzednim podejściu punkty na różnego rodzaju modyfikacje, jak przeniesienie naszych przedmiotów czy umiejętności do nowej gry. Postgame też jest pełnokrwisty, napiszę tylko, że jest co robić i warto. Nie jest potraktowany tylko jako kilka korytarzy z kolorowymi wersjami znanych nam potworów, ale ma swoją fabułę, która zamyka pewne otwarte wcześniej rozdziały. Są też gorące źródła i rozrywkowa wyspa imienia tokijskiego studia. Skity są świetne, nieraz się przy nich ubawiłem - zwłaszcza wielokrotnie poruszany temat rozumienia psiej mowy. Rozmówki w czasie pojedynków i po nich to kwintesencja tego, jak barwną i nieszablonową mamy drużynę.
Adephagos
Animacje w trakcie walki są ładne (taniec ze zwojem Rity, Yuri przerzucający nogą miecz po zakończeniu kombosa) ale poza nią są mocno uproszczone. Wiele zostało też pokazane jedynie umownie, co w erze PS3 powinno już przejść do lamusa. Tak zwane okienka na rozpoczęcie lub zakończenie danego side questa są też zbyt wąskie. Rozumiem zamysł i regrywalność, ale porównując to do takiej gry jak Quake: jak nie zrobisz headshota stu wrogom niskiego wzrostu w pierwszy wtorek miesiąca, to rocket launcher przepada bezpowrotnie. Przyczepiłbym się jeszcze do brzmienia gitar i bębnów - oprócz openingu i części anime. Są zbyt syntetyczne, nie mają głębi. W porównaniu do całości są to jednak mało znaczące detale.
Po Tales of Phantasia, Berseria i Arise to właśnie Vesperia jest najlepsza i czuję, że ciężko będzie ją przebić. Może z wiekiem staję się mniej wybredny. W chwili ukończenia gry mija 15 lat od jej premiery. 10/10