Pillars of Eternity 2: Deadfire

Pillars of Eternity is suprisingly good game. Travelling through the Archipelago and discovering New Islands is very relaxing. Main plot is absorbing and I was very intrested how it's gonna end. The only disadvantygies are poorly acted sea battles. There is also too much beck and call missions. Through first 40 hours I vas fascinated. When I tried to finish all side quest my entusiasm lost the momentum, but still I like it.

+ main plot
+ better fight and character development then in PoE 1
+ own ship!

- part of the side quests
- sea battles
- DLC Seeker, slaver, sourvivor is a bad joke

Świetna gra fabularnie i gameplay'owo. Szkoda tylko że nie będzie 3 części

⚓ Gra zakupiona, bo lubię klasyczne RPG. Zostałem, bo pozwolili mi zostać kapitanem magicznego galeonu z demonem w duszy i papugą w duszy drużyny.
> PoE II zaczyna się od tego, że umierasz. Dosłownie. I zaraz potem bogowie mówią: „Ej, słuchaj, ten gigantyczny bóg kości właśnie rozwalił twój zamek i idzie przez ocean. Idź za nim. Ogarniasz?”. No więc ogarniam. I po 5 minutach jestem gołym półelfem na łódce, z ognistą duszą i długiem wobec wszechświata.
> A potem robi się jeszcze dziwniej. Twoja drużyna? Zbieranina degeneratów, poetów, magów, morderców i ludzi z przeszłością bardziej skomplikowaną niż lore Star Wars. Masz paladynkę, która nienawidzi własnej religii, magika, który nienawidzi wszystkiego, oraz rekina-ducha, który nienawidzi Ciebie. Idealna ekipa.
> Świat? To archipelag fantasy z nutą kolonializmu, mitologii i rumu. Możesz zwiedzać wyspy, handlować, łupić, robić questy, flirtować z demonami, wybijać plemiona albo ich bronić. A wszystko to między jedną a drugą bitwą, w której twoja drużyna rzuca zaklęcia wyglądające jak pokaz fajerwerków na Nowy Rok.
> Aha – masz statek. Możesz go nazwać, ulepszać, pływać po mapie i toczyć bitwy morskie, które przypominają symulator kapitana okrętu z XVIII wieku. Możesz go też zalać rumem, zrekrutować ślepą kucharkę i pływać po burzy śmiejąc się jak psychopata, bo jesteś „wybrańcem boga światła” i właśnie podpaliłeś port.
> Dialogi? Epickie. Wybory? Moralnie szare. Walka? Turowa lub aktywna – wybierasz. Każdy quest może mieć pięć rozwiązań, w tym jedno polegające na rzuceniu przeciwnika w przepaść po uprzednim przekonaniu go, że zasługuje na śmierć.
> Czy są bugi? Czasem statek stwierdza, że pływa po lądzie. Czy AI lubi wbijać się w ognisty obszar AOE? Oczywiście. Ale wszystko to znika w momencie, gdy twoja postać patrzy w niebo i mówi: „Eothas... pogadamy, jak przestaniesz deptać archipelag jak bóg-gigant z depresją.”
🌊 10/10 – zacząłem jako martwy półelf z misją ratowania dusz. Skończyłem jako piracki bóg z demonem w plecaku, trójkątem miłosnym w drużynie i statkiem o nazwie „Zupa Z Cthulhu”. Cudownie chore i genialne RPG.

Amazing game,hard to belive thats same creators that Avowed created it :)

Pierwsza część średnio mi podeszła. Dwójka zdecydowanie lepszy klimat i właściwie każdy aspekt. Stęskniłem się za autopauzą. jednak w BG3 mi tego brakowało.

Usprawnia i unowocześnia systemy z pierwszej części, jednocześnie prezentując zupełnie nowy świat, który chce się odkrywać. Szereg różnych buildów do wyboru, urozmaicony do tego przez dodany do gry system turowy, w którym balans klas jest trochę zmieniony.
Jeszcze bardziej się ją docenia, jeśli ukończyło się część pierwszą i można zobaczyć efekty swoich wyborów oraz wszelakie nawiązania do historii, w których brało się udział.
Duża możliwość dostosowania poziomu trudności, a dla najambitniejszych dostępne wyzwanie Ultimate, ukończone jedynie przez garstkę graczy - wciąż można zgłosić się do Obsidianu po fanty w nagrodę.

Gra jest ogromna, niestety w większości jest to przerost formy nad treścią. Nawet jedynka wydaje mi się ciekawsza i lepiej zrobiona.
Fabularnie tego świata nie da się uratować - twórcy kurczowo trzymają się koncepcji mieszającej ateizm, magię i reinkarnację, która jest dla mnie pozbawiona sensu i zwyczajnie nieciekawa. Ostatecznie okazuje się, że nie ma o co walczyć, bo przy pozornej mnogości frakcji, decyzji i postaci, wszystko i tak zazwyczaj kończy się w ten sam, zły i niesatysfakcjonujący sposób. Twórcy są chyba przekonani, że cRPG dla dorosłych to głównie fatalizm i pesymizm, a nawet świat realny tak nie wygląda...
Kontrastuje to mocno z bardzo ładną, kolorową oprawą graficzną, która w pierwszych lokacjach obiecuje wielką, epicką przygodę w tropikalnych klimatach. Oprawa dźwiękowa jest w porządku - nie ma się ani czym zachwycać, ani na co specjalnie narzekać. Dla polskiego gracza dużym minusem może być brak dubbingu, który w grach na Infinity robił połowę roboty przy tworzeniu odpowiedniego klimatu, ale przynajmniej dali polskie napisy. Tutaj uwaga praktyczna - dobrze w opcjach trudności zaznaczyć sobie opcję wyświetlania tonu odpowiedzi, bo można się nieźle się zdziwić, co scenarzyści (lub tłumacze) mieli na myśli.
Mechanicznie gra powiela wady jedynki - wszystkiego jest za dużo. Pomimo szczegółowych opisów i wymyślnych zasad walka jest chaotyczna i przy trudniejszych poziomach wymaga ciągłego niańczenia drużyny. Tyle psioczyło się na DnD 2.5, ale tam stosunkowo prostym systemem dawało się robić fajne taktyki, a prawie każdy czar miał sens i intuicyjne zastosowanie. Tutaj twórcy chcieli chyba uzyskać większy realizm, ale dla gracza to raczej niepotrzebny trud niż przyjemność.
Pomimo wymienionych wad, daję ocenę pozytywną, bo podobnych gier z budżetem jest garstka. W żadnym stopniu nie przebija to przygód w Faerûnie czy nawet DA: Origins, które dla mnie ma ducha staroszkolnych cRPG. Mimo to spędziłem w niej kilkadziesiąt godzin i odkrywanie niektórych lokacji i zadań wciąż dawało sporo satysfakcji, więc grą całkiem złą być nie może.