Pathologic 2

You may dont want to play this!
SHORT INTRO
Game plot is the best thing in this game, all the other less reasonable are connected with the plot. And... its quite good! Of course, every single player game nedd to have a good gameplay nor main story. And actually, besides all the compications you may face in this game - gameplay is just functioning good. Its not the best or the worst part of the game, just being itself. I teached myself to go over so much by playing this game, even in school there much less i learned than i this game lol.
ADVANTAGES
-best game plot and game twists;
-functioning gameplay(yeah, in 2k23 its one of the main characteristics that becoming less valuable nowadays)
-the game is doing its task - you will learn some thing after completing and there will be bigger spectre of emotions after end than you think, i bet you will!
DISADVANTAGES
-Its a difficult game, and nope, dark souls fans will see complications too). You need to adapt to the gameplay in case you want to complete it to the end.
P.S
Game will teach you time managment, some filozofia and much more. Even tho its the 2019 game, optimization is impressive! I had only one moment in the cave where the fps droped to 12-14, althrought i had 25-40 fps in town and a little more in the steppe.
END
So, I am not regret playing it. Actually, i want part 3, maybe it will be released some day(pleaseeee). May the more food and tinktures be with you, and the cure will find itself before you die)

Nieprzyjemne typki na drodze,walka o przeżycie do następnego dnia,niedobory wody i jedzenia,wysokie ceny wszechobecna zaraza? tak to znajdziesz w Górach Mokrych.

This game made me tear up.

It's great and I'm sure it will stay with me for years to come. Give it a try, if you can handle playing through first day or two, then you've got all it takes to experience the rest of it. This game fully utilizes some plot-devices and mechanics that make the story so unique - it couldn't be told in any other medium. Noone could make it into a book or a movie. Give it a try, real gem!

Pathologic 2 to interesujące połączenie symulatora chodzenia, survivalu oraz zarządzania czasem i zasobami. Bardzo długo zwlekałem z rozpoczęciem gry, ale gdy wreszcie ją uruchomiłem, wciągnęła mnie na tyle, że w ciągu około tygodnia spędziłem w niej ponad 40 godzin. Opowieść jest elementem, który utrzymuje gracza w napięciu. Czy moje decyzje są dobre? Czy mogłem postąpić inaczej? To pytania, które zadawałem sobie częściej niż powinienem.
Bardzo interesujący jest system śmierci, każda śmierć wpływa na trudność rozgrywki. Niemniej jednak, nie jest to powód do uważania gry za niemożliwą do przejścia, ponieważ zawsze można znaleźć wyjście (przez 2 godziny walczyłem z trudnym fragmentem, gdzie brakowało mi jedzenia, byłem śmiertelnie zmęczony i nie miałem życia, jednak nutka RNG pomogła).
System śmierci może być jednak irytujący ze względu na nieco drewniany model walki. Zajęło mi trochę czasu, aby go opanować, ale nawet po opanowaniu nie było wcale łatwiej. Raczej stałem się bardziej świadomy, jak przetrwać, jednak śmierci z początku rozgrywki irytują do końca.
Niestety, gra ta oferuje jednorazowe doświadczenie. Kolejne podejścia nie są aż tak unikatowe, jak można by przypuszczać (szczegóły w sekcji z spoilermi). Jednak jestem ciekaw, jak różne postacie wpłyną na przebieg gry.
Natomiast bardzo pomocne bywają podpowiedzi. Szkoda, że tak rzadko je widać, ponieważ stwierdzenie "Nie da się uratować wszystkich" powinno być w głowie częściej. Tak samo niemożliwe jest zrobienie tego "najlepszego endingu" od razu. Warto próbować zrobić coś lepiej, spróbować ukończyć jakiś wątek, ponieważ może on mieć wpływ na rozgrywkę.
Podsumowując, Pathologic 2 to unikatowe doświadczenie ze względu na swoją opowieść. Polecam unikać zbyt wielu informacji w internecie, ponieważ łatwo jest zepsuć sobie frajdę z gry w ten sposób.
Spoilers
Większość śmierci postaci w grze to tylko i wyłącznie efekt moralny na graczu. Z powodu błędu w grze zginęła postać, na której mi zależało, jednak ta śmierć nie miała znaczenia. Zakończenia nie wywarły na mnie takiego wrażenia. Ciekawe było rozmawianie z każdym, kto przeżył, ale jakoś nie czułem, że to jest to. Również dziwnym aspektem były dla mnie odpowiedzi gracza. Wydawało się, że mój haruspex ewidentnie miał bipolara, gdy raz chciał zjednoczyć kin, uratować ich, po czym pokazał im środkowy palec.

Na początku nie chciałem pisać recenzji, ale gra ugrzęzła mi w głowie tak bardzo, że czuję, że jednak powinienem to zrobić.
Zacznijmy od gameplayu.
Jedną część gameplayu można porównać do symulatora żula.
Chodzisz po mieście, przeszukujesz śmietniki i plądrujesz opuszczone domy. Wszystko to jednocześnie unikając innych żuli i próbując w jakiś sposób nie umrzeć z głodu, pragnienia, zmęczenia i zarazy. Znalezione rzeczy wymieniasz z ludźmi za bardziej wartościowe rzeczy takie jak jedzenie.
Drugą częścią gameplayu jest granie lekarza.
Twoim zadaniem będzie chronienie ważniejszych osób z miasta przed zarazą. W tym celu trzeba dawać im leki na poprawę odporności, a jak się zarażą, trzeba ich zbadać i dać im odpowiednie leki, żeby zmniejszyć ich szansę na śmierć. Da się ich z zarazy w pełni wyleczyć, ale leki na to są bardzo ograniczone i trudno dostępne, i sam możesz ich potrzebować. W pewnym momencie uzyskasz dostęp do miejsca, gdzie możesz produkować różne leki z użyciem wody, ziół, krwi i organów.
Trzecią częścią są misje.
W trakcie gry będziesz miał osobiste cele do zrobienia (trochę o tym w części o fabule), jak również różne osoby będą coś od ciebie chciały. Jeżeli masz udać się do konkretnej postaci lub w konkretne miejsce będzie one oznaczone na mapie, jeżeli masz coś gdzieś znaleźć, ale wiesz mniej więcej gdzie, ogólne miejsce poszukiwań będzie zaznaczone, ale sam masz te miejsce przeszukać. Dotyczy to tylko zadań, które już masz, o ważniejszych misjach będziesz informowany przez posłańców wysyłanych przez postacie, lub wynikną z przemyśleń bohatera, ale sporo misji musisz znaleźć sam. Znaleźć je może ci pomóc pewien napój, który za cenę twojego głodu, pragnienia i zmęczenia zaznaczy ci jakieś miejsce na mapie.
Ponadto nie licz, że za każde zadanie dostaniesz nagrodę, i że każde zadanie powinieneś robić. Użyj mózgu, gra nie boi się karać gracza.
Gra zawiera system walki, ale walki lepiej unikać jeżeli jest to możliwe. Walka jest toporna, a śmierć bardzo łatwa.
Ekwipunek jest ograniczony, więc trzeba na to uważać, przedmioty możesz przechowywać w domach swoich przyjaciół. W pewnym momencie odblokujesz swoją kryjówkę z ogromną skrytką na przechowywanie przedmiotów. Możesz tam też powiększyć swój ekwipunek, i naprawić przedmioty.
Są dwie formy handlu, w sklepach kupujesz i sprzedajesz za pieniądze. Możesz się też wymieniać z ludźmi, wtedy dajesz im swoje przedmioty, które oni chcą, w zamian za ich przedmioty, które ty chcesz. Każdy taki przedmiot ma przypisaną jakąś wartość, nie można wymienić się w taki sposób, że ich wartość jest większa od twojej, ale można odwrotnie, zyskując tym samym reputację.
Jest też szybka podróż między miejscami, ale to kosztuje przedmiot który jest rzadko znajdywany w domach, można się go zdobyć podczas wymian z mieszkańcami, ale musisz pomyśleć, czy nie wolałbyś się wymienić za coś, co możesz potrzebować bardziej, np. jedzenie.
Na wszystko to masz ograniczony czas. W trakcie dnia musisz walczyć o własne przetrwanie, o przetrwanie innych i jeszcze robić questy.
Czas nie płynie podczas dialogów, ani gdy jesteś w menu, ale płynie gdy przeszukujesz śmietniki, szafki itd. wliczając wielką skrytkę w swojej kryjówce, więc uważaj. Czasu masz mało, a każdy kolejny dzień będzie krótszy od poprzedniego.
Nie wszystko ci się uda. Ludzie będą ginąć, misje będą kończyć się porażką, ty sam będziesz ginąć. Za każdym razem gdy zginiesz, zostaniesz. ukarany, zmniejszy się twoje maksymalne zdrowie, pragnienie etc.
Jeżeli chodzi o fabułę, cóż, nie chcę zdradzać zbyt wiele, więc tylko opowiem pokrótce zarys historii. Grasz jako Artemy Burakh, dostałeś niepokojący list od ojca i jedziesz do niego. Po przyjeździe zostajesz napadnięty przez grupę zbirów, zabijasz ich w samoobronie, i potem głodny, poobijany, zmęczony i spragniony idziesz do miasta, i okazuje się, że całe miasto myśli, że zabiłeś swojego ojca. Ludzie będą próbowali cię zabić, więc przyjdzie ci szukać pomocy u swoich przyjaciół z dzieciństwa. Na początku twoim zadaniem będzie naprawienie swojej reputacji, a następnie znalezienie mordercy swojego ojca. W pewnym momencie wybuchnie epidemia, a twoim zadaniem jako lekarz będzie również próba znalezienia lekarstwa.
Grafika, jaka jest, widzicie na screenach, mi się podoba.
Muzyka jest bardzo klimatyczna, często niepokojąca. Dialogi nie są mówione, więc trzeba samemu czytać, ale na początku każdej rozmowy usłyszymy od naszego rozmówcy krótki tekst, niezwiązany z dialogiem. Przeciwnicy też mają kwestie dialogowe, ale jest ich mało i się powtarzają, służą głównie temu, żeby poinformować gracza, że ktoś go ściga, ale nie są też grane za każdym razem, więc uważaj.
Gra jest ciężka i stresująca, ale zapada w pamięć. Zapada w pamięć lepiej niż większość gier, w które grałem. Sporą rolę odgrywają w tym postacie i fabuła, o czym nie mogłem zbytnio mówić, żeby nie spojlerować, ale bardzo dużą rolę odgrywa też gameplay.
Toporność walki, ograniczony czas, stres itd. bardzo dużo dodają do doświadczeń z tej gry. W trakcie mojej pierwszej gry były postacie, których nigdy nie spotkałem, lub z którymi ledwo co rozmawiałem, bo albo szybko umarły, albo dlatego, że po prostu nie wędrowałem zbytnio w ich okolice. Możecie pomyśleć, że to zły design, że ograniczenia czasowe są złe itd, normalnie bym się z tym zgodził, sam zwykle nie znoszę ograniczeń czasowych, ale tym razem było inaczej.
Cały gameplay polega na walce z czasem, na myśleniu o tym, czy lepiej iść dłuższą, ale bezpieczniejszą drogą, czy krótszą, ale ryzykowną. Musisz pomyśleć, ile czasu możesz przeznaczyć na przeszukiwanie domów, żeby znaleźć rzeczy, które pomogą ci przetrwać, czy możesz pozwolić sobie pójść na drugi koniec miasta, gdzie nie masz żadnego questa do zrobienia, po to, żeby dać człowiekowi leki.
Gra została zaprojektowana z myślą o wysokim poziomie trudności i ograniczeniami czasowymi, i nie działałaby tak dobrze bez tego. Jest opcja zmniejszenia poziomu trudności, można dostosować wiele rzeczy, ale odradzam. Polecam zagrać na zalecanym poziome trudności. Będzie ból, będzie stres, będą porażki, ale doświadczenie, satysfakcja i wrażenia z gry będą znacznie lepsze.
Grę mocno polecam, jedna z lepszych, w jakie grałem.

I bought something akin to rat poison from a child and it somehow cured my infection but also almost killed me. I have never cried more genuine tears of joy.

officialny tytul tej gry powinnien brzmiec 12 strasznych nocy na zablociu