Hogwarts Legacy

8/10.
Świat przedstawiony w grze to absolutne mistrzostwo. Lokacje są zapierające dech w piersiach, pełne detali i klimatu, który sprawia, że aż chce się eksplorować każdy zakamarek. Często wracam do gry nie dla samej fabuły, ale po prostu po to, by znów zanurzyć się w tej magicznej atmosferze.
Pomysł na Pokój Życzeń to strzał w dziesiątkę. Personalizacja i możliwość dostosowania tego miejsca do własnych potrzeb to jedna z najbardziej satysfakcjonujących funkcji w grze, która idealnie wpisuje się w czarodziejską estetykę.
Niestety, gra traci na swojej przesadnej neutralności w kwestii podejmowania wyborów. Brak bardziej odważnych decyzji moralnych ogranicza głębię rozgrywki, a potencjał narracyjny wydaje się niewykorzystany.
Duży minus należy się również za brak towarzysza z Ravenclawu, co sprawia, że jedna z najciekawszych domów jest narracyjnie pominięta. Brak możliwości romansowania również pozostawia niedosyt — nawet symboliczny gest, jak jeden krótki pocałunek, wystarczyłby, by dodać więcej emocjonalnej więzi z postaciami, serio.
Podsumowując, gra jest prawdziwym spełnieniem marzeń pod względem świata i eksploracji, ale brakuje jej kilku kluczowych elementów, które mogłyby uczynić ją idealną.

Dla takich gier został stworzony komputer, grafika i klimat gry 10/10, choć na pewno nie jest to gra dla wszystkich. Myślę, że jeśli ktoś chce odlecieć do innego uniwersum ale nie stracić przy tym głowy to będzie się podobać. Mówiąc inaczej, fabuła jest odrobinę nudna. Ale dla mnie to nie jest minus w dobie brain rotu, jest idealnie wypoziomowana między wciągającą ale nie zabierającą poczucia czasu na 7 godzin.

Dziedzictwo Hogwartu to dziwna gra.

Tym spostrzeżeniem zaczniemy i skończymy tę recenzję.

Musicie także wiedzieć, że nie specjalnie jestem fanem tego uniwersum, osobiście w dzieciństwie wolałem Opowieści z Narnii, jakoś bardziej do mnie przemawiały. W każdym razie do sedna.

Sama gra jest dobra. Nie bardzo dobra, nie genialna, pod żadnym względem nie wyjątkowa – ale dobra. Na tyle, na ile dobra może być typowa gra AAA. Bo to jest absolutnie typowa gra AAA. Może z wyjątkiem grafiki, ta jest ładna, mocno nadrabia pewną stylizacją (chociaż tej stylizacji jest jak dla mnie za mało), ale ciut odstaje technologicznie (i optymalizacyjnie…) od standardów nawet 2023 roku.

Mechanicznie gra jest… hm, z rozbudowana wszerz, a nie wgłąb. Poznajemy masę zaklęć, ale są one bardzo mało interaktywne. Otrzymujemy masę aktywności, ale większość to dość powtarzalne rzeczy (chyba najbardziej wybijają się łamigłówki Merlina, tę są dość różnorodne, ale też, ograniczyłbym ich ilość do połowy, w zamian za większą różnorodność, by każda była inna). Przykłady? Proszę bardzo. Otrzymujemy zaklęcie zamrażające. Zastosowanie? 90% w walce, 10% w innych rzeczach. Głównie zagadkach, gdzie mrozimy jakiś przedmiot, ale to tyle. Nie możemy zamrozić sobie wody, by po niej gdzieś przejść. Nie możemy mrozić jedzenia, roślin czy eliksirów, by te miały inne właściwości (pomijając, że głównie nie mają, a jedzenie czegoś to po prostu immersyjny dodatek). Inny przykład? Mamy zaklęcie uśmiercające, ale możemy je użyć tylko na wrogu (chociaż rozumiem, czemu nie w szkole, heh). Mamy zaklęcie podpalające, ale ilość rzeczy, które można podpalić jest skrajnie ograniczona. Te zaklęcia aż się proszą o interaktywność! Ale nie, trzeba było wstawić 90 łamigłówek Merlina, 2000 stron dziennika, 300… Ogólnie, typowy problem gier AAA. Ilość zamiast jakości. To mój największy zarzut. Otwieranie zamków jest okej, ale nie w takiej ilości.

Oprawa audiowizualna daje radę. Szkoda, że tak mało nawiązuje do filmów i gier – zwłaszcza brakuje tu legendarnej muzyki skomponowanej na potrzeby pierwszych gier z Potterem, ale domyślam się, że nie udało się dogadać z właścicielami praw. Nadaje jakiegoś klimatu, sam świat jest też zbudowany ładnie. Wybija się jedna misja z wątku głównego, absolutnie mój top, gdzie patrzymy na świat w czarno-białym filtrze, jako, że jesteśmy w księdze i wszystko wygląda jak rysowano-malowane. No aż szkoda, że gra częściej nie pozwala sobie na takie odważniejsze odskoki klimatu.

Fabularnie jest najwyżej poprawnie, mam wrażenie, że autorzy postawili się w kropce, stawiając na wydarzenia w Hogwarcie. Rozumiem tę decyzje, to lokacja najbardziej znana w serii, ale przez to… z jednej strony musiano ograniczyć skale, by nie przebić dokonań postaci z książki, a z drugiej, mam wrażenie, że autorzy tę skale chcieli zachować, przez pewną doniosłość wydarzeń. Wyszło mieszanie i dziwnie (jak cała gra). Sama fabuła daje radę, ale nie ma żadnych fajnych zwrotów akcji, czy momentów refleksji. Ma to swoje plusy, trochę już rzygam umrocznionym do granic możliwości fantazy, które próbuje się wszędzie wpychać, ale zabrakło tu czegoś. Czegoś chociaż trochę więcej. Zwłaszcza, że gra miała jeden moment, wspomnianą wcześniej misje, gdzie już myślałem, że się rozkręci z klimatem.

Postacie i relacje… są. Płytkie i jednowątkowe. Na dobrą sprawę mamy tylko jedną relacje, gdzie podejmujemy, pod koniec, tylko jedną ważną decyzje. No Persona to to nie jest. Ciężko mi powiedzieć, czemu to tak wygląda.

Wszystko to sprawia wrażenie, że ta gra jest zrodzona z bardzo różnych koncepcji, pomysłów, sklejonych i pozszywanych w dziwnych miejscach. Ale wszystko to jest zrobione przez ludzi, którzy naprawdę lubili to uniwersum (a przynajmniej tak mi się wydaje). Same lokacje, a zwłaszcza Hogwart, są pełne szczegółów i mikrowydarzeń, ilość tekstu o tym świecie jest naprawdę dobra, a sam świat, chociaż jest płytką iluzją życia, to daje nią radę, nie odstając od typowego dla gier poziomu. Nie wiem czy mam racje, ale wydaje mi się, że autorzy byli, raz, pospieszani, dwa, niezdecydowani albo ktoś decydował za nich w pewnych momentach, trzy, bardzo lubili to co tworzą. Bo w tej grze widać pewne uczucie. To nie jest zła gra. Ale nie jest lepsza niż typowa gra AAA. I to mnie boli, bo w tym wszystkim był potencjał. Raczej autorzy tego nie przeczytają, ale drobny apel: po pierwsze, darujcie sobie Hogwart, bo w następnej części gry będzie wam jeszcze ciężej napisać fabułę na poziomie, zwłaszcza, jeśli nadal będziecie chcieli zachować skale. Tu oddało się to ledwo, o mały włos od katastrofy. A można stworzyć uniwersum w klimacie tej serii, ale nie związaną, przynajmniej aż tak, z samym zamkiem. Może bardziej ministerstwo magii i jakaś służba w, zapomniałem kurczę dokładnej nazwy, departamencie tajemnic? Po drugie, na litość bogów greckich, ograniczcie rozmiar świata. Połowa z tego co jest to i tak ogrom, którego ¾ graczy nie zobaczy. I po trzecie, brakuje tu jakiejś minigry. Quidditch może dałby radę, ale nie sam w sobie. Czy uważam przez to, że to gra niewarta polecenia? Nie, można się w tej grze dobrze bawić. Oceniam jej wartość na maks 100 złotych, za tyle mniej więcej ją kupiłem i uważam, że w tej cenie, to naprawdę udana gra. Chyba najlepsza (oficjalna) gra w tym uniwersum, ale umówmy się, konkurencja nie jest zbyt duża.

Podsumowując jeszcze raz:
Dziedzictwo Hogwartu to dziwna gra. Posklejana, zmieszana, ale mimo to, dość dobra, warta polecenia na jakiejś promocji, a zwłaszcza, jeśli ktoś jest fanem uniwersum.

Gra maksymalnie średnia, ale nie mogę powiedzieć też, że jest to najgorsza gra z jaką miałem przyjemność obcować,
jeśli kiedyś wyjdzie 2 część to żeby twórcy popracowali nad systemem walki i fabułą

Average game, easy, very repetitive and boring over time.

My only complain is that open world is too big and too empty. Also the story could be a bit longer and better. But apart from that, I've been having a great time playing this. This is HP's fans dream game. Exploring the castle feels great.

Ogromny, otwarty świat, który pozwala eksplorować Hogwart i jego okolice. Szczegółowe odwzorowanie Hogwartu. Rozbudowana fabuła, możliwość personalizacji postaci oraz nauki zaklęć i eliksirów. Sporo elementów RPG.