Gothic® 3

Straszne drewno, zupełnie niepodobne do starszych odsłon serii, powtarzalne do bólu, postacie wyglądające jak jakieś downy. Polecam.

Recenzja gry Gothic 3
Wstęp
Jako fan pierwszych dwóch części serii Gothic, które niedawno przeszedłem i które zachwyciły mnie swoim klimatem, postanowiłem wrócić do Gothica 3 – gry, w którą grałem w dzieciństwie, ale nigdy jej nie ukończyłem. Tym razem podjąłem wyzwanie, by ocenić grę w dwóch wersjach: podstawowej 1.6 oraz ulepszonej 1.75 (Enhanced Edition), dostępnej w opcjach beta na platformie Steam.
Recenzja wersji 1.6:
Ta wersja Gothica 3 jest po prostu niegrywalna. Już na starcie jedna z pierwszych misji zbugowała się, uniemożliwiając postęp. Gra ścina się co 30 sekund, a system walki jest fatalny – sprowadza się do monotonnego klikania jednego przycisku. Zdecydowanie nie polecam tej wersji, bo frustruje na każdym kroku.
Poniżej przedstawiam pełną recenzję wersji 1.75, która, choć wciąż niedoskonała, oferuje znacznie lepsze wrażenia.
Fabuła i narracja
Fabuła Gothica 3 jest jednym z najjaśniejszych punktów gry, szczególnie w porównaniu do drugiej części. Gra stawia na wolność wyboru, co pozwala graczowi samodzielnie kształtować historię poprzez swoje decyzje i działania. Główny cel – odnalezienie Xardasa – jest jasny, ale sposób, w jaki do niego dążymy, zależy wyłącznie od nas. To podejście, które daje poczucie prawdziwej swobody, jest genialne i powinno być standardem w grach RPG.
Niestety, fabuła cierpi z powodu braku głębszych questów. Nawet zadania związane z kluczowymi postaciami, jak Milten czy Gorn, sprowadzają się do schematu „zabij/przynieś”. Brakuje misji, które mogłyby zaintrygować, wywołać emocje czy zaskoczyć gracza. Zakończenie gry, choć zależne od naszych wyborów, rozczarowuje – to jedynie pokaz slajdów, który nie oddaje sprawiedliwości epickiej podróży. Sarkastyczny humor, znany z poprzednich części, nadal jest obecny i potrafi rozbawić, ale nie ratuje płytkości narracji.
Postacie
Postacie w Gothicu 3 to jeden z największych zawodów, szczególnie dla graczy znających poprzednie części. Kluczowe postaci, takie jak Xardas, Lee, Diego, Gorn czy król Rhobar, są potraktowane po macoszemu. Ich dialogi są krótkie, a historie – niemal niewyjaśnione. Spotkanie z Xardasem, na które czekałem przez całą grę, okazało się rozczarowujące: brak głębi, brak wyjaśnień, tylko suchy quest o zebranie pięciu artefaktów. To samo dotyczy innych towarzyszy – ich relacje z Bezimiennym są płytkie, co frustruje, zwłaszcza jeśli pamiętamy emocjonalne więzi z poprzednich części.
Z drugiej strony, dialogi z przypadkowymi NPC-ami są krótkie i treściwe, co uważam za zaletę – nie przytłaczają zbędnymi informacjami. Dubbing jest dobrze wykonany, a same rozmowy zachowują charakterystyczny, swojski klimat serii. Niestety, brak rozbudowanych interakcji z ważnymi postaciami sprawia, że świat gry traci na immersji.
Mechanika rozgrywki
Mechanika w wersji 1.75 została znacznie ulepszona w porównaniu do podstawki. Walka, choć wciąż niedoskonała, wymaga myślenia i dostosowania się do schematów ataków przeciwników. Nie jest to już bezmyślne klikanie, jak w wersji 1.6. Każdy typ wroga – od ludzi po gobliny czy dzikie zwierzęta – ma nieco inne wzorce, co sprawia, że walka bywa satysfakcjonująca, szczególnie w pojedynkach jeden na jednego. Niestety, starcia z większą liczbą przeciwników, np. podczas wyzwalania miast, są absurdalnie trudne bez wykorzystywania exploitów, takich jak blokowanie wrogów czy atakowanie z dystansu. To efekt braku dostosowania liczby przeciwników do zmienionego systemu walki.
Ekonomia działa dobrze przez większość gry – zmusza do rozsądnego zarządzania zasobami, choć w końcowych etapach traci sens, bo gracz ma już wszystko, czego potrzebuje. Magia jest kompletnie niezbalansowana – zaklęcia takie jak kula ognia są zbyt potężne, a inne, jak fala ognia, niemal bezużyteczne bez odpowiednich exploitów. Rozwój postaci jest odczuwalny, ale mniej satysfakcjonujący niż w poprzednich częściach, bo już na starcie jesteśmy stosunkowo silni.
Gra na początku jest trudna, głównie przez liczbę przeciwników, ale z czasem staje się łatwiejsza, zwłaszcza przy używaniu magii. Poziom trudności jest nierówny – na wczesnym poziomie byłem w stanie pokonać smoki, które teoretycznie są jednymi z najtrudniejszych przeciwników.
Świat gry
Świat Gothica 3 to absolutna perełka. Jest ogromny, różnorodny i wypełniony zawartością, która zachęca do eksploracji. Myrtana, Varant i Nordmar oferują unikalne klimaty i wyzwania, a każda lokacja została zaprojektowana z dbałością o szczegóły. Eksploracja dostarcza ogromnej satysfakcji, dorównując poziomem pierwszym dwóm częściom serii. Jaskinie, choć czasem podobne, nie nużą powtarzalnością, jak w niektórych grach, np. Skyrimie. Rozmaitość lokacji, od rozległych równin po surowe góry, zapewnia niezliczone możliwości odkrywania. Liczne miasta i osady tworzą doskonały balans między dialogami, eksploracją a rozgrywką, sprawiając, że gracz nie czuje się przytłoczony zadaniami od samego początku, co było problemem w drugiej części.
Oprawa audiowizualna
Grafika w Gothicu 3 ma dwa oblicza. Z bliska obiekty, takie jak pancerz Nordmaru czy paladyna oraz miasta i zamki wyglądają dobrze nawet dziś. Niestety, widoki z oddali przypominają plastelinę, a obiekty wczytują się na oczach gracza. Modele postaci są nierówne – niewolnicy wyglądają karykaturalnie, podczas gdy orkowie czy asasyni prezentują się przyzwoicie.
Oprawa audio to prawdziwy majstersztyk. Ścieżka dźwiękowa autorstwa Kaia Rosenkrantza jest jedną z najlepszych w historii gier. Niezależnie od tego, czy przemierzamy Myrtanę, Varant czy Nordmar, muzyka buduje niesamowity klimat i wywołuje ciarki. To element, który nie zestarzał się ani trochę i pozostaje jednym z najmocniejszych punktów gry.
Techniczne aspekty
Wersja 1.75 poprawia wiele problemów wersji 1.6, ale optymalizacja wciąż pozostawia wiele do życzenia. Ścinki są rzadsze, ale występują. Na wydajnym sprzęcie gra zazwyczaj działa płynnie, ale zdarzają się zauważalne spadki FPS-ów, zwłaszcza na pustyni Varantu, która wydaje się być najgorzej zoptymalizowaną lokacją, oraz w sytuacjach z dużą liczbą postaci na ekranie. Bugi, takie jak niesławny komunikat „Where is Guru?”, mogą zniszczyć zapis gry (na szczęście osobne save’y ratują sytuację). Wczytywanie obiektów w trakcie gry dodatkowo psuje immersję.
Podsumowanie i subiektywna ocena
Gothic 3 w wersji 1.75 to gra pełna kontrastów. Z jednej strony oferuje ogromny, fascynujący świat, genialną ścieżkę dźwiękową i swobodę, która wciąż robi wrażenie. Z drugiej – cierpi na problemy techniczne, płytkie questy i brak głębi w relacjach z kluczowymi postaciami. W porównaniu do poprzednich części wypada słabiej pod względem fabularnej spójności i emocjonalnego zaangażowania, ale jako samodzielny RPG wciąż ma wiele do zaoferowania.
Jako świeży fan serii, muszę przyznać, że Gothic 3 skradł moje serce, mimo licznych niedociągnięć. Swoboda w kreowaniu postaci, satysfakcjonująca eksploracja i niezwykły klimat świata sprawiły, że gra pochłonęła mnie bez reszty. Choć nie jest to najlepsza odsłona cyklu, jako samodzielne RPG pozostaje jednym z moich ulubionych tytułów. Pomimo problemów technicznych, Gothic 3 oferuje unikalne doświadczenie – pełne wolności, atmosfery i wyzwań. Gra nie prowadzi gracza za rękę, zmuszając do samodzielnego myślenia i eksploracji, co czyni ją wyjątkową i niezapomnianą.

Może i fabuła była średnia, ale przynajmniej bugów było od ch00ja

Stary Drewniany Gothic 3...
Piękna to dla mnie część, chodź przez wielu fanów znienawidzona, ALE niesłusznie.
Oczywiście bez łatek i patchów nie da się w to g3wno grać ale nie jest to tak zbugowane jak ,,ZmIeRzCh bOgÓw".
Żaden komputer nie uciągnie tej gry bez ścin, ale grafika jest całkiem dobra i miła dla oka. Otwarty świat z kawałkiem sporej mapy robi robotę ale z polskimi dialogami to już majstersztyk. Podkłady muzyczne 10/10 coś pięknego jest sobie posłuchać tych pięknych dźwięków (NAJWIEKSZY PLUS G3). Sporo questów marnej jakości ale ujdą, dużo szczegółów, rzeczy, postaci, miast, ukrytych ciekawostek. Ciekawy możliwy rozwój postaci (proponuje za każdym razem przejść grę na inny sposób). Gra z Fabułą kleją sie kupy a gra pomimo wieku źle się nie zestarzała. Polecam pyknąć ale najpierw zacząć od jedyneczki i dwójki.

To może słaby Gorhic, ale za to średni RPG. W sumie i tak uważam, że jest lepszy niż obecne open worldy od Ubisoftu, czy Bethesdy.

Bardzo dobra gra. Co prawda fabularnie odstaje o jedynki czy dwójki, ale gameplay bardzo dobry. Słyszałem, że z modami gra się idealnie i na pewno kiedyś spróbuję :D

Jedna z lepszych gier wszech czasów. Bardzo polecam ograć razem z modami. Dla fanów serii Gothic oraz dla fanów gier od Piranha Bytes.