Gorogoa

Pomysł jest super: oglądamy historię w kilku kadrach, a żeby przejść dalej, przechodzimy na inne plany, przesuwamy je, nakładamy na siebie - to dużo lepiej wygląda, niż brzmi. Uwielbiam takie mechaniki, które nie są przeczołgane przez milion tytułów. Nawet jeśli, jak tutaj, nie są zrobione idealnie. Nie zawsze konieczność przesuwania czegoś jest intuicyjna, czasem trzeba klikać i robić co się da, aż zauważymy że działa. Czasem musimy czekać na rzeczy dłużej niż teoretycznie trzeba - tak, ma być spokojnie i wolno, ale niektóre zagadki są niepotrzebnie irytujące przez konieczność czekania.
To czekanie/przeciąganie może być... celowe? Bo całość jest BARDZO krótka. Zobaczyłem zakończenie po niecałych 70 minutach, a gdybym się nie zaciął w dwóch miejscach, dałbym radę w mniej. Potem jeszcze odpaliłem demko, żeby sprawdzić, jak wiele się zmieniło względem pełnej wersji. Potem uwagę zwróciłem na karty Steamowe - dalej brakuje mi dwóch. No to dobiłem 100% osiągnięć, co wymagało ponownego przejścia w mniej niż 30 minut - dalej brakuje mi 1 karty, więc gra musiała lecieć w tle, bo wyczerpałem całą zawartość. I tylko w ten sposób mogłem dobić powyżej 2 godzin, co też jest tym progiem, po którym zwykle nie można zwrócić gry po zakupie. Może to przypadek. Tak czy siak: choć pomysł jest super, gra jest o wiele za krótka, żeby ją polecić w pełnej cenie - za ćwierć tej kwoty można sprawdzić. Dodam też, że próbowałem wcześniej w Game Passie, ale tam gra się nie chciała uruchomić wcale - i wielu ludzi ma ten problem.
Jeszcze krótko o fabule: jest. Da się tam czegoś dogrzebać, ale raczej się nie zauważy szczegółów w jednym przejściu i trzeba grzebać lub czytać w sieci o szczegółach - niektórzy to lubią.

Bardzo ciekawa rozgrywka. Dla miłośników gier logicznych to ciekawe podejście do tematu.
Graficznie wygląda przepięknie.
Główną wagą jest czas rozgrywki, gra jest bardzo krótka

Ładna gra, zaskakujące łamigłówki, ale jednak zbyt przekombinowane. Często robiłem coś nie dlatego że tak wymyśliłem, ale dlatego że przypadkowo klikałem. Jak ktoś lubi klasyczne pikselowe przygodówki to będzie zachwycony. Mnie gra od trzeciego rozdziału już raczej irytowała. I jest tam jakaś głęboka i wzruszająca historia ale jej okruchów nie złożyłem na koniec w sensowną całość. Czyli dobra gra dla wybranych.

Głównym obrazem kojarzonym z Gorogoa jest wielkie oko. Nic dziwnego, jako że gra wymaga otwarcia swojego trzeciego oka i spojrzenia na wiele elementów niestandardowo, kreatywnie i z innej perspektywy. To krótka gra logiczna z bardzo nowatorskimi i interesującymi zagadkami.

Cztery kafelki dają wgląd w cztery sytuacje w różnym czasie i miejscu. Można je dowolnie przemieszczać, ale też łączyć, wyciągać czy nakładać. Okno z miastem w oddali przypomina obraz, więc wyciągnę jego ramę i otrzymam dwa kafelki: jeden z pustą ramą, drugi z całym miastem.

Tę ramę można przypasować do jabłka na drzewie, tworząc tym samym nowy, wiszący obraz. Kombinacje, zmiany perspektywy i całe sekwencje przejść zostawiały mnie często w niemym zachwycie nad pomysłowością autora. Zwłaszcza, że brak tu słów, a mimo to całość jest bardzo intuicyjna.

Jest to też nieliniowa opowieść o poszukiwaniu sensu, o obsesji i o perfekcjonizmie, gdy świat wokół pochłania wojna, a później jego odbudowa. Bardzo uniwersalna i przepięknie ilustrowana opowieść.

Piękna, eteryczna gra.