Deep Sky Derelicts

Grało się dobrze a sama gra wciąga tylko proponuję przed większą walką zapisać bo czasami może gorsze karty wylosować, przy obecnej inflacji i cenach jakie są gra kosztuję w DE dwie paczki fajek M@#!* czerwonych, a jak poczekasz na jakąś promocję to warto kupić i pograć.

Cool game, I don't have much to say about this.
Although it requires you to have a functional brain, but it's alright (I borrowed one)

Wstęp – jestem zaskoczony… jak dobra jest to gra
Czasem odpalisz jakąś niepozorną grę z przeceny, myślisz: "eee, indyk o którym nic nie słyszałem, pewnie zagram pół godzinki i uninstall". A tu BACH – nagle mija sześć godzin, a ty nadal leziesz po opuszczonych wrakach statków, walczysz z z czymś... i kombinujesz jakby tu przeżyć jeszcze jedną turę bez utraty resztek tlenu i nerwów.
Deep Sky Derelicts to gra, która wygląda jakby powstała przez przypadek — ktoś wrzucił do blendera karciankę, eksplorację turową, taktyczne RPG i podręcznik do survivalu w próżni Efekt? Zaskakująco grywalna i stylowa mieszanka.
Fabuła – „Żul w Kosmosie Simulator”
Jesteś nędznym padlinożercą w galaktyce pełnej wraków, rdzewiejących technologii i przeklętych tajemnic. Twoim celem jest znaleźć statek-matkę – legendarny wrak pełen informacji, technologii i być może biletu do lepszego życia. Oczywiście to wszystko inspirowane klasykami kina: „Alien” (1979), „Blade Runner” (1982) czy „Event Horizon” (1997).
Grafika – retro komiks w brudzie i rdzy
Styl graficzny to komiksowa retro-fantastyka, coś pomiędzy Borderlands, a Heavy Metalem z lat 80. Postacie są stylizowane, animacje proste.
Gra jest ładna. Ale nie „ładna ładna”, tylko ładna jak stary sci-fi magazyn, który śmierdzi kurzem i olejem silnikowym. (jak sama gra).
Gameplay - Szach, mat i zgon
Jeśli lubisz taktyczne walki, zarządzanie zespołem, a każda tura daje ci nutkę paranoi i satysfakcji – to gra dla ciebie.
Walczysz tu za pomocą kart zdolności, które reprezentują umiejętności twoich postaci. Czyli niby deckbuilder, ale nie do końca – raczej turówka z kartami jako systemem walki, nie jako kolekcjonerską grą.
Każdy członek drużyny to chodzący archetyp – od medyka z elektroszokiem, po najemnika z młotem. Budujesz ich pod konkretne style, ulepszasz sprzęt, modyfikujesz karty, a potem patrzysz jak giną… bo źle skręciłeś w korytarzu gdzie był moloch o 2 level-e wyżej od ciebie.
Minusy? A jak bez nich?
* Grind - Gra potrafi być okrutnie grindująca. Wracasz na statek, zdobywasz trochę złomu, wracasz do bazy, ulepszasz broń, idziesz znowu, wracasz, ulepszasz... i tak w koło macieju.
* Powtarzalność - Gameplay loop jest niemal identyczny przez całą grę. Nowe potwory, nowe looty, ale schemat zostaje ten sam: wejść, zeskanować, poklikać, umrzeć, powtórzyć. Nie dziwie się dlaczego moi znajomi mają tak mało godzin bo ten element męczy najbardziej.
* Losowość - System kart sprawia, że czasem czujesz się jak gracz w kasynie. Brakuje ci leczenia? Za 5 tur ci wypadnie. Może. Ale raczej nie. W niektórych walkach RNG może zadecydować o zwycięstwie lub totalnej masakrze — i choć to część uroku karcianek, to czasem boli. Boli jak krytyk w pysk.
Podsumowanie - Czy warto?
Tak. Bo to oryginalne, dopracowane i z charakterem. Jasne, momentami balans zawodzi, RNG potrafi być kapryśne, ale jeśli lubisz gry z kartami, turową walką i retro-futurystycznym klimatem brudu, rdzy i niekończącego się niedoboru tlenu – bierz i nie pytaj.
Ocena końcowa: 8.9/10

Bardzo wciągająca, łatwiejsza wersja Darkest Dungeon :)

DD in space

...