BioShock® 2

Droga Czytelniczko / Drogi Czytelniku.
Mimo, iż moje 'Niedzielne Recenzje' tradycyjnie publikowane 7-ego dnia tygodnia zwykle opierają się o satyrę, prześmiewanie w nawiązaniu naszych przywar, stereotypów i ogólnie cebuli gatunku polskiego, ta publikacja będzie zgoła inna i na tym skończę, nie brnąc utartymi torami nieudolnego recenzenta-felietonisty skupiając się na meritum.
BioShock 2
BioShock 2 to gra, która, choć często pozostaje w cieniu swego poprzednika, zasługuje na pełne uznanie jako wyjątkowe doświadczenie fabularne i filozoficzne. Powracając do podwodnego miasta Rapture, gra nie tylko pogłębia atmosferę upadłej utopii, ale również rozwija główne tematy serii, koncentrując się na zagadnieniach wolności, indywidualizmu oraz moralnych wyborów. Wcielając się w Subject Delta – pierwszego Big Daddy'ego związanego z konkretną Małą Siostrzyczką – gracz eksploruje nie tylko labirynty Rapture, lecz także skomplikowane relacje i dylematy etyczne, jakie towarzyszą poszukiwaniu Eleanor.
Pod względem rozgrywki, BioShock 2 przynosi usprawnienia do systemu walki oraz interakcji z otoczeniem, oferując bogatsze opcje taktyczne i głębsze doświadczenie narracyjne. Mimo że gra może wydawać się bardziej ewolucją niż rewolucją, jej historia i emocjonalny ciężar sprawiają, że w pełni zasługuje na miano godnej kontynuacji pierwszej części.
Po pełniejszą analizę filozoficznych i moralnych aspektów BioShock 2 zapraszam do obszernej recenzji w formie eseju, który znajdziesz tutaj.

Chociaż fabularnie (w mojej opinii nieco naciągane motywy Lamb) i gameplayowo (dużo więcej akcji, mniej zapadających w pamięć fragmentów jak np motyw Cohena z 'jedynki') gra nieco ustępuje pierwszej części, wciąż czuć obłędny klimat Rapture. Szkoda, że multi jest praktycznie martwe. Swego czasu, po premierze, spędziłem w nim sporo godzin. Koniecznie trzeba ograć Minervę, ma w sobie pierwiastek 'tego czegoś' oraz słodko-gorzkie zakończenie jak w pierwszym BioShocku.
9/10

No to jak, bajtle, czaś wrócić do Rapture – miasto, co wyglondo jakby projektował je Art Deco na dopalaczach, a zamieszkiwali je sami szurnięci filozofowie. BioShock 2 bierze to, co dobre ze jedynki, dokłada trocha nowości i wrzoco nos w buty (i skafander) jednego z tych strasznych Big Daddych. I jo Wom godom – to je gra, co warto zagrać, ale… O tym za chwila.

W BioShock 2 grzymy jako Delta, pierwszy prototyp Big Daddy’ego, co szuko swojij małej Siostrzyczki, Eleanor. No, ale jej matka, niejako Sofija Lamb, mo inny pomysł – chce zrobić z niej jakiegoś podwodnego mesjasza. My muszymy ja powstrzymać, a po drodze oczywiście tłuc tysiące Splicerów, zbierać tonami Adam i łazić po tych zalanych korytarzach, co wyglądajom, jakby właśnie przeszła przez nie stonka z imprezy techno.

Historia jest fajna, bardziej osobisto niż w pierwszym BioShocku, bo to nie tylko filozoficzne bajania, ale też walka o rodzinę. Do tego możemy podjąć kilka wyborów moralnych – choć w sumie wiadomo, że i tak wszyscy Splicerzy zasługują na solidnego klapsa w potylicę.


Granie Big Daddym to czysta frajda! Mamy w łapie wielkiego wiertła, które mieli przeciwników jak maszynka do mięsa, do tego standardowo plasmidy, czyli supermoce typu pioruny, ogień i telekineza (można rzucać wrogami innymi wrogami, co nigdy się nie nudzi). System walki jest płynniejszy niż w pierwszej części i można jednocześnie strzelać oraz używać mocy – w końcu!

Dostajymy też własne Siostrzyczki do adopcji. Możemy im pomóc zbierać Adam albo, jeśli som Wom obce wartości rodzinne, zrobić z nich fast fooda dla siebie. No i walka z Big Sisterami to jest coś – te panie som szybsze niż internet na światłowodzie.


No ale terozki pora na bolesną prawdę – gra się krzaczy jak szafa na trzech nogach! Człowiek cieszy się, że sobie zapisuje co chwila, a tu co? Po wczytaniu save'a – error. Znów wczytujesz – crash. Resetujesz kompa, odprawiasz rytuały, a gra i tak mówi: „HAHA NIE!”.

DX9 trocha pomogło, ale mimo wszystko ilość zwiech jest większo niż ilość Splicerów w barze w piątek wieczór. Serio, 2K, co Wom poszło nie tak?! Toż to nie cyberpunkowe Night City, a podwodna metropolia!
Podsumowanie – Rapture wraco, ale z błędami

Mimo technicznych baboli to gierka, co daje masa frajdy. Ma fajno historię, miodny gameplay i dalej ten cudowny klimat podwodnego piekła. Jakby tylko mniej crashowała... No ale cóż, jak chcesz wrócić do Rapture, to lepiej miej zapisany save na każdym rogu. Bo inaczej gra Ci powie: „No i co? I znów od nowa!”.

Ocena: 8/10, ale za crashy -2, czyli 6/10, ale za klimat +1, więc niech bydzie 7/10!

BioShock 2 – Z powrotem na dno
Wstęp: Dlaczego 2 jest tak podobna do 1?
Niektórzy odpalili BioShock 2 i mieli déjà vu. „Ej, przecież to już było…”, „Rapture znowu?”, „To ta sama gra?”. I wiecie co – mają trochę racji.
BioShock 2 powstawał w cieniu jedynki, ale bez Kena Levine’a i głównego zespołu Irrational Games. Projekt trafił do 2K Marin, a ci dostali zadanie niemal niemożliwe: zrobić sequel do gry, która została okrzyknięta arcydziełem, zmieniając najmniej z oryginału.
Efekt? Gra, która nie próbuje zmieniać Rapture, tylko je pogłębić. Trochę jak dodatek fabularny do jedynki… tylko że pełnoprawna gra. Wiem, to trochę dziwne no ale 2k samo w sobie było wtedy dziwne. Oczywiście pomimo tego polecam nadrobić gierkę dla tych co nie grali lub nie są pewni zakupu.
Fabuła: Rapture przez inne oczy… ee to znaczy skafander i wiertło
W "jedynce" byłeś zagubionym rozbitkiem. (i w sumie tyle)
W "dwójce" jesteś Big Daddy’m. czyli minibossem z jedynki ale inny i chce odnaleźć swoją Little Sister – Eleonorę
Tym razem głównym przeciwnikiem nie jest ani Andrew Ryan, ani kutas Fontaine, tylko Sofia Lamb – idealistka i fanatyczka, która widzi Rapture jako szansę na stworzenie utopii kolektywnej miłości i jedności. Brzmi ładnie? Jasne.
W praktyce? Sekta i eksperymenty na dzieciach.
Fabuła może jest troszeczkę inaczej poprowadzona (ale nie źle) więcej tu akcji niż filozofii,
Jednak relacja z z little sister czy zakończenie + wybory które mają znaczenie, działa bardzo dobrze nawet lepiej niż 1.
Grafika: Nadal pięknie, choć nic się nie zmieniło
Rapture dalej wygląda fenomenalnie.
Zatopione kasyna, oświetlone neony, podwodne wyjścia, plakaty propagandowe no to wygląda dobrze jednak, nie ma tu wielkiego skoku graficznego względem jedynki, ale też trudno się czepiać. Oprawa jest stylowa, spójna i – co ważne – dalej unikalna. Rapture żyje… albo raczej umiera ale! pięknym stylu.
Gameplay: Więcej, szybciej, brutalniej
Jesteś Big Daddy’m. Czyli grubszy, wolniejszy... ale też silniejszy. No i spluwy i plazmidy są.
A, no i możesz adoptować Little Sisters, chronić je podczas zbierania Adamu i zdecydować: czy je uratować... czy, no wiesz, zassać ich duszę dla większego boosta. Miłe
Natomiast wprowadzili Big Sister? przez którą walisz w klawiaturę jak koreański e-sportowiec podczas meczu starcraft.
Muzyka: Jak z gramofonu na Titanicu
Tutaj głównie miks ambientu, klasyków z lat 50./60. i ponurych motywów smyczkowych.
Podsumowanie
BioShock 2 to gra, która rozumie, że nie przeskoczy jedynki, więc nie próbuje na siłę. Zamiast tego daje nam inny punkt widzenia, bardziej emocjonalny.
choose a side:
Dla jednych – tylko „więcej tego samego”.
Dla drugich – konkretne rozwinięcie świetnego świata.
PLUSY
✅ Big Daddy
✅ Elektryczne pułapki, hakowanie, wiertło – satysfakcja 100%
✅ Klimatyczna muzyka i udźwiękowienie
✅ Lepszy system walki i płynność rozgrywki
✅ Moralne wybory mają większe znaczenie niż w jedynce
MINUSY
❌ Zbyt duże podobieństwo do jedynki
❌ Krótsza niż jedynka
❌ Multiplayer to ciekawostka
Ocena końcowa: 8/10
BioShock 2 to nie rewolucja. To ewolucja.

One of my fav games. The ending made me cry...

Wiertło robi WRRRUUUUMMM

Mega Imerywne 9/10