Baldur’s Gate: Enhanced Edition

Moja przygoda z pierwszym Baldurem to troszkę pokrętna historia. Swoją podróż bowiem rozpocząłem od niedawno wydanej części trzeciej, gdzie na przestrzeni niemal dwóch dekad zmianie uległ nie tylko podręcznik na którym opierał się caly system Dungeons and Dragons, ale i rozgrywka, udźwiękowienie oraz szata graficzna. Jak więc wyglądało moje pierwsze podejście do owego tytułu i jakie są moje wrażenia? O tym zamierzam podzielić się z wami podczas owej recenzji. W 1998 roku wydana na świat wydana zostaje pierwsza odsłona Wrót Baldura, za którą odpowiedzialne było studio Bioware. W tym czasie jako czteroletni dzieciak nie miałem zielonego pojęcia o istnieniu komputerów, więc sama gra oczywistym jest, że uszła mojej uwadze i dowiedziałem się o niej dopiero lata później. Jako osoba która nigdy nie grała w pierwotnie wydaną część pierwszą (i do niedawna nie miała pojęcia o tym jak funkcjonuje system DnD) rozpoczynając swoją przygodę w Faerunie, nie do końca wiedziałem jak wygląda tu walka oraz inne, elementarne aspekty gry. Tym bardziej że BG3, od którego ową recenzję rozpocząłem (i do którego będę jeszcze w tym tekście wracać) opiera się na nieco innych rozwiązaniach gameplayowych, bowiem w trzecich Wrotach większość walk oraz akcji oparta jest o system turowy, znany graczom z dwóch poprzednich odsłon Divinity: Original Sin gdzie podczas tur mielismy określoną liczbę punktów akcji do wykorzystania na walkę jak i przemieszczanie się, zaś tutaj akcja dzieje się w czasie rzeczywistym a podczas walki nasze postacie wymagają od nas ciągłej uwagi, gdyż każda chwila może kosztować nas utratę zdrowia lub narazić na nałożenie na nas negatywnych współczynników, upośledzających poszczególne cechy naszych towarzyszy. Nie raz, nie dwa bowiem zdarzało mi się wczytywać grę tylko dlatego, że moja drużyna w starciu z pojedyńczym magiem którego napotkałem po drodze do Nashkel i który rzucił obszarowe zaklęcie grozy, na który żadna z osób w mojej drużynie nie wykonała udanego rzutu na jego odparcie, ponieważ żadne z nich nie miało mikstury która by zapewniałaby odpowiednią ochronę przed czarami. No i w ten sposób moja drużyna była rozgromiona, bo raz że straciłem kontrolę nad osobami które dotknięte zostały owym czarem, a dwa że wśród dwójki wojowników, jednego łowcy oraz łotrzyka nie było nikogo kto byłby w stanie skutecznie walczyć wręcz i położyć owego nikczemnika. Albo podczas randomowego wypadu do lasu, gdzie już w nieco lepszym stanie osobowym i nieco lepszym wyposażeniem wpadłem na grupę bazyliszków, która swym spojrzeniem zdołała sparaliżować mojego głównego bohatera, co kończyło natychmiastowym wczytaniem stanem gry sprzed rozpoczęcia walki. Tak, w tej grze jeśli stworzona przez nas postać zginie podczas walki, musimy wczytać ostatni stan gry lub w przypadku najwyższego poziomu trudności, rozpocząć grę od nowa. Naszego maina nie idzie nijak wskrzesić, więc musimy gospodarnie zarządzać ilością mikstur leczniczych oraz zaklęciami, lub działać tak, by nasz protagonista wychodził calo z kazdej potyczki. A ekwipunek, względem Larianowego odpowiednika mamy ograniczony do dziesięciu slotów, które bardzo szybko zapełnimy różnego rodzaju graciwem i sprzętem i którego równie szybko będziemy się pozbywać, bo każda rzecz walnie potrafi się przyczynić do zwycięstwa lub do zasilenia sakiewki złotem.
I to siłą rzeczy, doprowadza nas do kolejnego, ważnego (i częstego) elementu gry, jakim są zasadzki. Podczas podróżowania po Wybrzeżu Mieczy, nie raz nie dwa podczas podróży zostaniemy napadnięci i zmuszeni będziemy się bronić niezależnie od tego w jakim stanie będzie nasza drużyna. Ataki są losowe i mogą przytrafić sie nam niemalże wszędzie, niezależnie od ilości osób oraz jej stanu zdrowia. Obozujesz poza oberżą i Twoja drużyna znajduje się na skraju śmierci? Proszę bardzo, grupa hobgoblinów, radź sobie. Albo i nie. Bardzo szybko wyrobiłem sobie nawyk sypiania w karczmach oraz rozsądne godziny wyprawy i przemarszu dla mojego zespołu, gdyż chciałem uniknąć częstego obozowania pod gołym niebem. Warto by też wspomnieć nieco o oprawie audio-wizualnej oraz o technikaliach, bo troszkę zmian na tym polu również zaszło. Na początek, praca kamery. Lub raczej jej częściowy brak, bo jedyne co możemy robić to przybliżać i oddalać obraz. Jak na klasyczne RPGi z tamtego okresu przystało, kamery obracać nijak się da, przez co czasem możemy mieć problemy ze znalezieniem właściwej ścieżki czy schodów które mogą nas zaprowadzić do dalszej częsci lokacji, przez co trzeba mieć bystry wzrok co by momentami zobaczyć, gdzie należy dalej się kierować. A nie ukrywam, troszkę pod tym względem trójeczka mnie rozpieściła. Szczególnie, że mogłem kamerę obracać by dzięki niej dokonywać wyborów taktycznych podczas walki, no ale. Frustrujące wydaje się być też blokowanie się postaci w drużynie podczas przeprawy przez węższe miejsca lub wewnątrz budynków, gdzie przemieszczać z osobna trzeba każdą postać, a to nie sprzyja taktycznemu umiejscowieniu i nie działa na naszą korzyść podczas ewentualnych walk.
Graficznie, szata gry została odświeżona i osobiście przywodzi mi na myśl pierwszego Sacreda z 2004. Lokacje, budynki a także postacie i efekty zostały nieco podrasowane względem oryginalnego wydania i choć nie ma co spodziewać się wodotrysków, tak wiele elementów jest przyjemnych dla oka. UI gry jest przejrzyste i idzie się do niego przyzwyczaić. Ikony jasno mówią nam co pod czym się kryje. A jak wypada tu dźwięk. Pod względem soundtracku, nie jest źle. Ścieżka dźwiękowa robi tu naprawdę dobrą robotę. Przygrywane melodie są dopasowane, wpadają w ucho, co pozwala nam lepiej zanurzyć się w immersji. Co natomiast według mnie jest totalnym gwałtem jakim dopuszczono się na moich uszach, to dubbing podczas walki. Jak słowo daję, trafienie naszych sojuszników przez wrogów to istny jazgot i miałem momentami wrażenie, że uczestniczę w nagrywaniu produkcji filmów dla dorosłych aniżeli grze RPG. Do reszty z kolei przyczepić się nie mogę. Dialogi postaci niezależnych czy też naszych towarzyszy choć brzmią cudacznie, tak nie denerwowały mnie podczas rozgrywki.
Fabularnie, tytuł ten przeszedł próbę czasu pomyślnie. Nie brakuje tu bowiem zadań w których od naszych poczynań zależeć będzie to czy dana osoba przeżyje spotkanie z nami a same nasze wybory wpływają na to jak odbierają nas postacie niezależne oraz nasi towarzysze. Jeśli będziemy zbyt prawi, odwrócą się i odejdą od nas ci którzy charakterem zbliżeni są do złoli a wyrządzanie krzywdy, przysparzanie cierpienia i mord jest dla nich chlebem powszednim. I vice versa, jeśli za bardzo zatracimy się w zabijaniu oraz mroku, odwrócą się ci którzy kierują się w swych działaniach zasadami. W świat również nieść będą się informacje o naszych działaniach.
Czy warto więc, w 2023 roku zapoznać się z pierwszą częścią Wrót Baldura? Dla tych, którzy mają na podorędziu sporo wolnego czasu, ogromne pokłady cierpliwości i chcą zapoznać się z uniwersum, jak najbardziej. Jest to jednak pozycja skierowana do starszych odbiorców, którzy z podobnymi produkcjami mieli już do czynienia i są nawykli do toporności, której nie brakowało starszym produkcjom. I choć po ukończeniu prologu w Candlekeep gra staje otworem, to nie trzyma gracza za rączkę. Możemy iść dokąd chcemy i kiedy chcemy, choć należy pamiętać, że nawet jeśli możemy, to nie zawsze powinniśmy, szczególnie jako obdartus bez dobrego sprzętu i wiedzy na temat tego jak powinno się walczyć. Zadania również będą wymagały od nas pomyślunku i niejednokrotnie układania poszczególnych elementów w logiczną całość a i nie brakuje tu łamigłówek. Należy więc liczyć się z tym, że będziemy często wczytywać grę i podchodzić do tych samych sytuacji z różnych perspektyw przez znaczną część gry. Dlatego, moi drodzy, zawsze, ale to zawsze, przed wyruszeniem w drogę zbierajcie drużynę. Bo tutaj solo można dostać baty na gołą rzyć.

Stara ale jara fajna gra nie przeszedłem prawie nic ale śmiesznie się gra i muszę ogarnąć jak grać dalej bo grałem w Wiedźmin 1 i on jest fajny, to Baldur's Gate 1 też musi być fajny. 100/100 super gra do zagrania z rodziną i familią, ewentualnie kolegami z kolonii do Międzyzdrojów. Poznałem tą grę od kolegi znad Morza Bałtyckiego i graliśmy w Dungeons & Dragons ogólnie gra ma niewielki związek z planszówkami ale fajnie się gra.

Jeden z rodziców serii komputerowych gier RPG. Razem z tak wybornymi hitami jak Icewind Dale, Planescape Torment czy też Neverwinter Nights stworzyły kultowe wręcz grono wyśmienitych produkcji, które gracze pamiętają do dnia dzisiejszego. Gorąco polecam biorąc pod uwagę fakt, że gra posiada genialną, polską obsadę :)

Dobra gra , podstawowy wątek fabularny przeszedłem i dobrze się bawiłem co do dodatków zatrzymałem się na pierwszym bo aż tak mnie nie wciągnął ale na pewno wrócę i dokończę ten dodatek jak i resztę zawartości gry , polecam

mega powrót do przeszłości, gra mimo swoich lat i licznych błędów nadal daje bardzo dużo przyjemności z grania.
+ fabuła
+ świat
+ ciekawe questy (jak na tak starą grę)
- nadal trochę błędów

Minęło 25 lat od premiery, a gra nadal zachwyca rozmachem.
Jeśli lubisz ambitne RPG z bogatą fabułą to bierz bez wahania.
Na moją odpowiedzialność! :)

Grałem w tą grę w dzieciństwie. Jedna z najlepszych gier w jakie grałem. Ciesze się, że została odnowiona. Przypomniałem sobie dzieciństwo. Polecam Wszystkim tą WSPANIAŁĄ KLASYKĘ!!!